“Hoe kan dit,” zei op een receptie Professor Oger, een groot kenner van Niezsche. “Gisteravond was ik een tekst aan het lezen die ik ooit zelf heb geschreven; merkwaardig genoeg scheen ik te worden ontroerd - door myn eigen schepping. Hoe kan ik zo pretentieus zyn?”
“Je te moeten schamen om wat je gewaarwordt tydens je alleenzyn: een extra vernislaagje cultuur bovenop de gangbare vernislaag, die in gezelschap geldt,” zei ik vlug. Maar hoe jammer, het woord te hebben overgenomen; - ik luisterde veel liever naar hem...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten