Daar Zit Zij Op Haar Hukken.
Daar zit zij op haar hukken.
Onvoltooid verleden spijt
Verscheurd met een zekere sierlijkheid
Mijn eigen zelf aan stukken.
Als zwarte olie, dansend donker, teer
Drijvend, breed en eigenaardig
Deed haar wegzinken
Mijn ogen zeer.
Het is dus donker ondertussen, waar mijn wandel gaat.
Langs een tentzeil onder mussen, waar mijn grafzerk staat.
Zij douchte met haar gezellinnen,
Ik hoorde - maar kon er langs nergens naar binnen.
Ik wil geen Plato of Plotinus meer,
Ik wil springen!
De machtige matras van mijn vriendin, haar gouden
Haren, citersnaren, glanzend op haar feeënrug,
Als het zoete zeep haar zachte stem, haar gulp,
Haar tulp, haar lichaam stevig bij me houden.
Zo heb ik mij dus opgesteld in het grind langs de rivier.
Je hoort haar stem door weer en wind,
Geweld in het welige wier.
Dichte ruiten!
Nog even, een eeuw,
En zij komt naar buiten.
Dan kan het mij niet schelen hoe,
Dan spring ik haar als panter toe -
Ik duikel als de pages
Mijn lichaam van al haar etages
Voor het ochtenduur, waarop zij mij dan vindt:
Ontzet, verheugd, verspreid over het harde grind.
6 opmerkingen:
zitten er nog zo van die mooie dingen in de oude doos?
Net als het vorige zeer goed. Leuke cadans vooral. En net door de onvoorspelbare wendingen heel passend.
Het is weer veel te lang geleden dat ik nog iets geschreven heb...
x
prachtige klassieker. Ik ben geen voorstander van de aanpassingen & hield meer van de vorige bewoordingen, in het bijzonder deze drie:
verscheurd met benen sierlijkheid
zij douchte met haar vier vriendinnen
dan spring ik haar als panter toe
Er zit talent achter deze prachtige zinnen.
Lommie.
heb de vernieuwingen terug geschrapt...
geweldig goed, hoe meer ik het herlees, hoe beter het wordt, ritme zit heel goed. Ik ben ook voorstander van wat Serge zegt.
ondanks het drukke leven van Vitalski, toch binnenkort nog eens een Studio Vitalski ? :)
alvast een bangelijk 2009
Een reactie posten