column gva 03/1/2009

"Johny Vansevenant"

De radio laat veel meer aan de verbeelding over dan de televisie. Wie doet dat nog, gewoon op een stoel gaan zitten luisteren naar de radio? Niet voor een belspelletje of iets anders dwangmatig vrolijks - de beste radio is zuiver informatief. Bijzonderlijk, lezers, bij de gedreven babbelende stemmen van politieke verslaggevers slaat mijn fantasie soms wel eens op hol. De meest tot mijn verbeelding sprekende radiojournalist is Roger Simons, die er een jaar of vier geleden mee is opgehouden, na veertig jaar trouwe dienst vanuit Londen. Legendarisch was die unieke, bijna metalen bijklank van zijn strenge dictie; alsof hij nooit echt in Londen was, maar wel in onze garage hiernaast - met, voor het effect, een omgekeerde ijzeren emmer op zijn hoofd. Niemand die er ooit is achtergekomen hoe er echt uitzag. Een mysterie voor altijd.

Tot voor kort werden de kampioenschappen “radiostem zonder aangezicht” aangevoerd door twéé coryfeeën: Bruno Huygebaert en Johny Vansevenant. Ga je echter op je gevoel af, dan kan je wel ongeveer raden hoe die Huygebaert eruit moet zien; in zijn naam alleen al hoor je dat hij dikke truien draagt. Dat hij graag hout sprokkelt. En wat Vansevenant betreft: daar zijn we dus een sprookje aan kwijt - hij was op televisie zondag. Met zijn hoofd. Zelfs interviewde hij Yves Leterme, wiens facie ik intussen toch ook alweer zo goed als vergeten was. Mijn vriendin Luv had het nieuws van die dag al eerder gezien en had het mij al verraden:“Johny Vansevenant komt in beeld!” Maar als ik haar dan vroeg:“Hoe ziet hij eruit??” Dan moest ze erg lang nadenken. “Heel gewoon,” zei ze dan. Maar wat wil dat zeggen, heel gewoon? Ik huiverde van nieuwsgierigheid...

Al geef ik toe dat ik aanvankelijk een beetje teleurgesteld werd. Door dat sportieve in zijn voornaam alleen al, “Johny”, zoals in John Travolta, was ik mij jarenlang een veel meer vinnige Vansevenant aan het inbeelden geweest. Ik was er, zo merkte ik nu pas, vanzelf aldoor vanuit gegaan dat hij zwart, strak haar zou hebben, misschien in een vetkuif, en dat hij zeker leren jekkers zou dragen. Nietes dus. In waarheid blijkt die Johny Vansevenant een eerder brede vijftiger, met dikke wenkbrauwen en een voorhoofd dat wat wegheeft van wijlen de acteur Bert André. Zijn haar, dat van pluche lijkt, is grijs maar niet uitgesproken grijs, wat ook voor zijn kostuum geldt. Maar “gewoon”, dat is ook niet de exacte omschrijving. Een waardig man, een ernstig denker, een beetje een neus als Ivo Niehe. Dus wel mooi, maar nog spannender toch op de radio, eigenlijk...