column gva 17/2/2009

Vaarwel

Het is gedaan met deze column. Aanvankelijk verscheen “De Antwerpse Nachtburgemeester” alleen in de Antwerpse katern van Gazet Van Antwerpen. Eenvoudig te onthouden wanneer deze serie begon: de eerste aflevering zou zijn gepubliceerd op 12 september 2001, maar moest ter elfder ure één dag worden verschoven wegens acuut plaatsgebrek. De Twin Towers stortten in, mijn eigen imperium verrees uit het as. Pas vier jaar daarna, in 2005, werden mijn schrijfsels naar de nationale editie verhuisd. Waarmee voor mij de droom in vervulling ging, iedere week opnieuw te kunnen schrijven voor mijn eigenste Grootmoeder bij Turnhout, welke schrandere dame deze krant letterlijk al vijftig jaar lang iedere dag opnieuw als het ware verslindt. Al was ik uiteraard jullie allen, lezers, indachtig, iedere zondag weer (ik schreef steevast op zondagavond.)

In de loop van deze acht fel bewogen jaren moest ik slechts driemaal verstek laten gaan; tweemaal omdat de redactie mij terechtwees, één maal omdat ik doodziek was. Dat betekent dus toch mooi dat ik jullie, in het totaal, juist 386 keren heb kunnen bezighouden, ook vanuit Malta of New York. Sommigen verzamelden mijn columns in een plakalbum. Mijn meest succesvolle verhaaltje was er een waarin ik beschreef hoe de politie mij eens bijstond bij het loswrikken van het verroeste slot van mijn fiets, - pas een halve dag daarop besefte ik dat die fiets eigenlijk niet de mijne was, dat de politie mij dus per ongeluk had bijgestaan bij een diefstal op klaarlichte dag. Waar het aan lag, heb ik nooit gesnapt, maar op die column kwamen er belachelijk veel reacties. Fanmail, of anders: op straat te worden tegengehouden en geciteerd: de ambitie van ieder auteur...

In een crisistijdperk waar geen vakbond meer tegen opgewassen is, waar mensen worden ontslagen als ging het om robots, tegenwoordig zelfs per sms, is het toch mooi, hoop ik, te mogen vaststellen hoe mijn verbond met jullie, lezers én redacteurs, hier nu, in deze laatste alinea voor uw ogen, een sereen, bijna aimabel einde door ouderdom tegemoet stapt. Als Nachtburgemeester ben ik uitverteld, ik kom bijna nooit meer op café en ik volg de hedendaagse cultuur niet meer zo obsessief als vroeger... Eigenlijk heb ik zin om nu eens voor een flinke tijd onder te duiken. Ik heb niet veel fans, maar wel heb ik er een paar, en voor die uitzonderlijke, toffe mensen heb ik, als chroniqueur, hard genoeg gevochten. Ik leg dit Nachtburgemeesterschap nu van mij af en dank jullie allen voor jullie feuilletonachtige aandacht.