per ongeluk nog maar eens "het hygend hert" van gerard reve beginnen te herlezen, wat een messcherpe styl, heeft zelfs op wereldschaal zyn weêrga niet...
mollie van de crèche gaan halen, ze was effenaf doodmoê, nooit eerder zo erg. eens thuis, is ze in de zetel in myn twee armen ogenblikkelyk in slaap gevallen, om drie kwartiers te blyven voortzweten, d'r haarplukken kleefden tegen d'r wangen, d'r gehele lyfje trilde soms minutenlang...
rond vier uur kwam luv het overnemen.
kreeg ik zelf ook zeer goed te eten en kon ik voortlezen in de mémoires van frans eerens, iemand van "de tachtigers". (maar ja: op myn quiz, vorig weekend, vroeg ik eenvoudigweg:"wie schreef het gedicht 'mei'?- en niémand wist het... niémand... nochtans: erudiet gezelschap...) (het antwoord = "herman gorter". gorter was een "tachtiger", wat wil zeggen: hy schreef in de jaren tachtig van de negentiende eeuw voor het literaire magazine "de nieve gids". waarin ook "de kleine johannes" et cetera. fuck it.) (maar daarover gaan dus de mémoires van die frans eerens. best wel in orde - hoewel echt niet zo steengoed als myn eigenste, ermeê verwante monumentale werk "ik slaap als een croissant".)
na, eens mollie ter stede, een onverwachte vryparty van twee uurs en drie kwartiers in alle slaapkamers van iedere steeg waar ik huizen heb, naar de lindeboomstraat verstrompeld, teneinde daar meteen te beginnen schryfwerken, nu weêr aan dit volgende:"standup tragedy", ten zeerste geruggensteund door het pianospel van martinus wolf... vooreerst in het openbare op 17 mei, weêr by myzelf thuis.
nu is het één uur snachts en, jawel; de auteur dezes maakt zich gereed, misschien zelfs tevreê, om maar weêr te gaan aanvaarden, lezers, de futiliteit van het bestaan zelf.
2 opmerkingen:
het leven is als wachten op Godot
yes
Een reactie posten