state of being - 10 september 2012

waarin vitalski eerst wat hoogdravend dit tydperk in zyn algemeenheid omschryft, doch daarna meer eenvoudig noteert waar hy heeft rondgehangen de verleden maandag...

klaarblykelyk is daar plotsklaps weêr het seizoen aangebroken van de velerlei vergaderingen, nieve deals, nieve gezichten, oude steunzolen, verweerde pyn. deze meetings gebeuren nu iets meer koortsachtig dan gewoonlyk, doordat ik een traumatische, om niet te zeggen ronduit agonische zomer achter de rug heb, en buitendien een toekomst tegemoet stap die duister en vreemd is, en wat de financiën betreft ronduit angstaanjagend. en intussen heb ik alles wel reeds duizend maal gezien: de beloftes en de verwachtingen, de inschattingen en de suggesties, de uitvluchten, de kleine lettertjes van de contracten in zesvoud... de stryd die het volhouden van "the art of being vitalski" nu eenmaal met zich meêbrengt, bleek tot dusver zo ongemeen eenzaam, verlaten en alleen, dat ik uit deze cocon, dit zen-boeddhistische harnas van my, wel nooit meer weggeraken zal...

    amai...

    speciaal voor deze vele vergaderingen rond het middaguur nieve schoenen gaan halen. wegens gebrek aan financiële middelen heb ik een halfjaarlang met kickers rondgelopen die nét iets te klein waren. mijn linkervoet is inmiddels verminkt, van weêromstuit heb ik nu opzettelyk schoenen gekocht die iétsje te groot zyn. prinses riki kwam my ermeê tegen op de meir en zei meteen:"oei, zulke schoenen zyn wel mooi, maar die gaan nooit heel lang meê."

    daarna my opnief naaar flippa k verplaatst, voor opniéf een vest van 350 euro. dat is zo'n mooie vest, dat ik er meermaals van had gedroomd, meteen van zodra ik ze daar één keer had zien hangen. ook ben ik wel een beetje verliefd op die pseudo-aziatische verkoopster - én nu heeft luv my gezegd dat ik morgen terugmoet, namelyk voor één maat groter...

    voorts stond de dag in het teken van het voorbereiden van myn september-column voor deBuren. door mollie haar schuld daar echter geen knyt voor kunnen uitsteken, het vaderschap is my echt compleet aan het verlammen. geen wonder ook; op myn sterfbed zal ik zeggen:"dat waren de allermeest échte momenten - die met de patapouffe op myn schoot toen die 18 maanden oud was..." perfect gearticuleerd zegt ze nu ook al de integrale frase:"poe-sie mauw - kom is gauw". als je dat hoort, wil je zelfmoord plegen doordat je met je ontroering gewoon geen blyf meer weet.