een zeer rustige namiddag in de zon, wel érgens naartoe maar niet geheel begrypende naar wààr dan wel preciés, langs het van licht overgoten kerkplein. op myn plastieken crocs passeerde ik, zonder daar by stil te staan, een stel voetballende volwassenen, die wel zéér heftig tekeer gingen - niks van zo'n rivaliteit als volwassen hobbyïsten om twee uur in de namiddag, in natgezweet t-shirt; of opeens kryg ik aldaar, komend van de rechter-flank, een fenomenale dreun, van zo'n lederen voetbal, tegen myn voorkop - een zéér specifieke soort van lederen mep - er is, weliswaar, een verlengstuk in aangebracht, doch in principe kryg je de trap van een harde schoenzool in je face. plus het kwadraat van die kracht, doordat die bal natuurlyk ook zelf een wil heeft. en een bestémming, uitzonderlyk genoeg. zynde: doél trappen. zo'n bikkelharde dreun dat onze biologie hier wel een soort, om zo te zeggen, telepathische waarschuwing voorziet; immers: ik voélde die bal feitelyk wel reeds één halve fractie van een seconde vooraleêr hy zich warémpel liet incasseren. alsof de satan zelf, zéér kort op voorhand, je eerst nog eigenhandig een hand geeft - "hier kom ik - merci dat je me überhaupt wil binnenlaten!"
ik draaide drie keer in de rondte, betoonde my ontvankelyk voor de allicht oprechte verontschuldigingen, en sukkelde weêr voort - een gelykaardige voetbal-mep indachtig, van toen ik een jaar of tien was. nu was het veel minder erg, omdat ik wat ouder ben...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten