dit ganse vacantiehuis heeft maar één kamer om over naar huis te schryven; hoe jahwe dit voor mekaâr kreeg, doorgrond ik ook niet, maar uitgerekend aan my is deze kamer klaarblykelyk te beurt gevallen. misschien omdat ik er als enige niét meê over vergaderd heb? dus terwyl nu de andere zeven gasten met hun gedrieën of gevieren tezamenhokken en mekaârs gesnurk moeten trotseren, geen kans hebbend om zelfs maar naar het wc te vluchten maar met hun voeten in mekaârs aangezicht liggend, toef ikzelf hier geheel eenzaam, meditatief verantwoord, in een roodgeverfde suite met zicht op een maan-overgoten reeks moerbeibomen, slechts gehinderd door, hooguit, een zeker schuldgevoelen...
1 opmerking:
:D
Een reactie posten