een gedicht voor beethoven

het is juist een goeie zaak

om jezelf doorgaans

een

nulliteit te voelen.

niet aldoor,

maar wel doorgaans.

eerst, toen je zéér jong was,

wilde je iets betekenen;

vandaag ben je

iétsje ouder

en zie je dat er niemand is

tegenover wie je

iets zou kunnen willen betekenen.

wat had de hardwerkende beethoven

aan zyn tydgenoten?

als het ze paste,

kwamen ze naar zyn concerten,

maar dan alleen zoals zy zich

de laatste nieuwe bolhoed aanschaften.

hy huurde zelf zyn zalen af,

hy liet zyn jongere broêr

de ticketjes natellen.

vandaag mag hy zich beroemen op

hier of daar

een standbeeld

in een lelyk park

in koude tocht.

en toch moet je

kwaad blyven ook.

anders overleef je het ook niet.