zolang mogelyk uitgesteld, tot aan myn twééde kind, en totdat dit kind een jaar en een half werd; maar heden dan toch, precies met dit goeie weêr: een kinderzitje op myn fiets gevezen, achteraan. dus toch eraan moeten geloven, wel mede als een laatste, wanmoedige strategie voor het verdagen des aanschafs van, voor twaalfhonderd euro, een "bakfiets"...
zeker wetende dat als ik met een "bakfiets" ooit de carnotstraat oversteek, dat ik dan àldoor in de tramrails vasthang. je kan dan wel niet vallen, daar ben je te breed voor dan, maar dan nog vind ik vasthangen in tramrails niet grappig.
hoe verzinnen ze het.
je kan gemakkelyk een papa zyn en toch rock&roll, praktisch alle archetypische rock&rollers hébben overigens ook een kind, of twee of drie. maar van zodra je met een kinderzitje de stad doorkruist, is het er écht meê gedaan. face it.
hopelyk, beste lezers: als rocco james conan zo oud zal zyn geworden als ikke vandaag, dus binnen drieënveertig jaar, wanneer ikzelf er dan vyfentachtig ben, en dan niet meer kan lopen wegens alle drugs en zo - hopelyk neemt dan hy my dan meê op zo'n stoeltje!!
maar van zodra je met een kinderzitje de stad doorkruist...
2 opmerkingen:
Rock and roll blijft, in het vaderschap kan je een perfecte daddy zijn op je eigen alternatieve manier en alvast de levensvreugde erin houden. Zoals Hans Plomp van Ruigoord ooit schreef : 'Ik hielp wel eens een oudje over, al spartelde ze heftig tegen'. Fier op je vaderschap, brother! Ontroerende tekst! Keep on rocking in a free world [Brand New Politics Association Inc. - sponsored by Russell Brand]
Met het bakfiets is het zéker voorbij! Dan liever een kinderzitje! :)
Een reactie posten