in ieder geval, ik reed al auto begin jaren zeventig.
mensen van m'n fanclub denken dat ik er een stuk of in de zestig ben. en voor een deel klopt dat ook wel, maar het rare is het volgende.
toen ik een jaar of 52 was, ben ik toch eens een keer gaan zitten in een zetel, hoewel ik dus liever normaal op een stoel zit, en dat was een heel merkwaardig ogenblik, ik was toen bij een zus van sandrine, maar d'r was niemand in huis, sandrine en d'r zus waren ergens naartoe, alleen op straat een bengel dat met een voetbal aan het spelen was, en ik zag die door het venster, soms, - het was over het algemeen een heel "alleen" moment, geen "eenzaam" maar een heel "alleen" moment, een alleen doorgebracht moment in die zetel...
en toen was ik aan het nadenken over m'n leven tot dusver, en alle dinges waardat ik spyt van heb, dat zyn heel veel dinges - er zyn heel wéinig dinges waardat ik géén spyt van heb...
en daar was ik heel làng over aan het nadenken, ik denk: dat dat drie kwartiers geduurd heeft - en dat is dus làng, drie kwartiers nadenken, de meeste mensen kunnen dat niet; en toen ik gedaan had met nadenken, ook al was dat mààr drie kwartier: toen was ik ineens letterlyk veertien jaar ouder.
ik voelde ineens overal alsof ik van perkament was, myn haar begon pas hiér - dus een heel stuk voorkop dat ineens bloot was komen te liggen, m'n stem was een octaaf naar beneden gezakt - en ik had ook een hele hoop méér herinneringen...
en m'n omgeving ook - sandrine kwam binnen (daarom dat ik gestopt was met nadenken) en die was ook ineens vyftien jaar ouder... brood dat op tafel lag, dat was niet meer om te eten, die ajuinsoep dat die zus van sandrine aan het koken was geweest voordat ze de straat op gingen: die was niet geschift of beschimmeld, die was gewoon verdampt. en die kleine die op straat aan het spelen was, die was niet meer in die straat, waar dat die wél was, dat weet ik niet, maar die was er niet meer. ik neem aan dat die ondertussen ook vyftien jaar ouder was en dat die ondertussen misschien nu niet een bankdirecteur was maar toch een ploegbaas ergens, van een transportfirma...
en daarom, als ze me nu vragen, hoe oud zyt gy eigenlyk, ik wil daar, maar kàn ik daar niet op antwoorden.
dus zeg ik altyd alleen maar: in alle geval, begin jaren zeventig reed ik al met een auto, een witte peugeot...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten