keer op keer moet ik hier zitten neêrschryven, hoe steengoed, onnavolgbaar en geniaal myn optreden gisteren of eêrgisteren wel weêr niet was; "de mensen kwamen niet meer by", "ik overtrof myzelf in zes dimensies", "myn tongval is een soort levende roetsjbaan", et cetera; erg vervelend, maar niks aan te doen; hier zitten liegen gaat ook niet;- om die reden nu, o bloggers, stemt het my in feite alreeds byna vrolyk, jullie by deze dan toch te mogen mededelen, hoezeer de gig van daarjuist, in een comedy-kroeg te mol, plotsklaps en totaal onverwacht, een to-ta-le koude douche betekende - onbegrypelyk... ongelooflyk... het lag niet aan de mensen, het lag niet aan myzelf... ieder woord, iedere halve zin die ik uitsprak - klonk als woestynzand langs tochtige ledigte... iedere grap - viel als steengruis in moeras-aarde. en myn àller, zelfs myn Allerbeste lolligheden op een ry - geen ene grinnik, geen ene glimlach, totaal niets - ook niet iets negatiefs, neen: gewoon niéts. het lag aan niets, tenzy aan het gesternte.
stevige troost: ik bleef wel (ik ben er geen zestien meer) overeind staan, dwz ik ging niet schelden of opfokken of baldadig worden... op een ogenblik na zo twintig minuten vroeg ik:"wie hier aanwezig wil nu eigenlyk liever dat ik maar meê ophoud?" één iemand in de schemer stak haar hand op. de rest: niets. geen reactie, maar dus wel stilte, dus niet dat ze niet luisterden. "ja, voor één mens, jy daar, ga ik nu ook niet stoppen." dus doorgaan. van de ene kleine dood naar de andere. "voor jou speciaal zal ik straks nog een twééde keer stoppen..."
ik deed twéé sets, en de eerste set ging wel tàmelyk goed, dus misschién is het dit: dat ik voor die tweede groep van mensen (het publiek wisselde tydens de pauze) van meet af aan één vitesse te hoog zat... omdat ikzelf al in de helft zat, maar zy nog maar aan het begin stonden... ja zoiets moet het geweest zyn, stom van my...
2 opmerkingen:
Vanuit het standpunt van de lachende enkelingen: niks zo erg als al genietend in een stenen publiek te zitten, hoewel het daardoor wel iets had van een privéoptreden. Ondanks de lage bloeddruk van onze mededorpsgenoten was uw komisch voorbijkomen voor ons toch zeker een negen (of minstens een halftien) waard.
Wij hopen alleszins dat Mol nog op uw landkaart staat. Goeienavond.
dank je! zoals ik al zei, het lag niet aan het publiek, want die waren ook niet "negatief" of zo... het zal de eerste sneeuw zyn geweest. maar véél dank voor je waarderende woorden, daar kikkert een mens van op!!
Een reactie posten