column streekkrant editie antwerpen dees week

GEURHINDER

't Stad is er al mee begonnen om onze vuilnisophaaldiensten af te schaffen. Of we dat nu leuk vinden of niet. Voor alle duidelijkheid: ikzelf vind het absoluut niét leuk! Niet dat ik te lui ben om mijn ongerief naar een sorteerstraatje te brengen, maar wél was ik een groot liefhebber van het geluid van een voorbijschuivende vuilniswagen in de zeer vroege morgen. Dit geluid had een rustgevend effect. "Oké," zo kon je denken, "Ik lig in coma, mijn huis is een puinhoop, mijn leven nog erger - maar blijkbaar kan de mensheid zonder mij toch voort - de mannen van de vuilkar zijn alleszins weer mooi op tijd!" Dat gevoelen van orde, bedrijvigheid en harmonie.

Het invoeren van de verplichte sorteerstraatjes gebeurt in elke wijk op een ander ogenblik. Op den Dam, waar ik nu toevallig erg veel vrienden heb, start de noodklok op 1 januari 2015. "Ja maar," zegt de beroemde Dammenaar en televisie-acteur Peter De Graef, "Ik woon nu al in zo'n sorteerstraatje!" Waarop ik hem meteen de vraag voorleg:"Heb je daar nu dan geen uitzonderlijke last van geurhinder?" Het opmerkelijke antwoord van De Graef:"Nu je het zegt - daar moet ik in 't vervolg eens op letten!"

Hij wist het dus niet eens... Nochtans, ik ben op mijn qui-vive! Volgens mij kan het niet anders of er doet zich binnenkort een verschuiving voor in de officiële top 3 van Antwerpse plekjes met een onwelriekende roep. Tot voor kort werd die top exhaustief gedomineerd door wildplassers. Zolang die nog bestond, was de zogenaamde Ijzeren Brug op de Rooseveltplaats natuurlijk de koning in dit land der stekeblinden: zelfs katten die er hun territorium wilden afbakenen, sloegen er van weerzin weer op de vlucht. Dààrom hebben ze die brug daar ook weggehaald: het stonk er té erg.

Op nummer twee staat sinds jaar en dag de openbare latrine aan de achterkant van onze fiere Antwerpse kathedraal. Wel aardig van het stadsbestuur om de toerist een kans te geven om zijn gevoeg te doen zonder daarvoor een horeca-zaak binnen te moeten; maar de bedwelmende zuurwalmen die van dàt wc opstijgen, jagen zelfs de goorste straatrat een geheel andere kant op. En ja, op de nummer drie treffen we steevast, in het hartje van de Rosse buurt, de befaamde Keistraat. Daar heb ik zelf wel eens een tijdje gewoond - ik moést er op den duur verhuizen, omdat er iédere, maar dan ook werkelijk iédere morgen tegen mijn voordeur werd geplast. Dit hield een mens niet vol.

Liefste lezers - laat je niet, om het op zijn Antwerps te zeggen, "in de zeik" zetten. Wordt jouw straat binnenkort zomaar plotseling een sorteerstraat, let dan goed op of dit geen gas-, lucht-, of ademproblemen met zich meebrengt. Misschien zal het meevallen - laten we niet doemdenken. Maar als het toch zou tegenvallen: laten we dan met zijn allen op straat komen en uitroepen: wij willen onze vuilkar terug!!