state of being, 24 mei 2016

eindelyk nog eens tot by irene de hertogin geraakt - in de hoge beuken, hoboken... was vier of vyf weken geleden... tot myn grote opluchting zyn die uitzichtloze gekkigheid en die krankzinnige razernyen van eêrtyds, heden geheel niet meer aan de orde. al was het maar doordat het haar aan de energie daarvoor ontbreekt. uiteraard veel verdriet en onvervulbaar verlangen, verlangen terug naar huis; doch zelfs deze gevoelens hebben de kracht niet meer om ten volle nog aan het oppervlak te geraken. af en toe valt zy in slaap, middenin de conversatie, en wordt zy na twee minuutjes weêr langzaam wakker. ik zie haar wel doodgraag. nu zie je alleen maar ouderdom zonder meer; je ziet zuiver oud-zyn; met, godlof, toch érgens ook een zekere sereniteit. nu.

    het is en blyft een droevig evenement. raccord met de gehele uitvinding zelve genaamd "het leven". erin geworpen te worden - met één enkele garantie: sterven te zullen.

    als zelfs prince doodgaat, wil dat écht wel zeggen dat iederéén doodgaat. tot voor kort gaf ik hier of daar iemand een kans. maar: neen, dus.

    voorts, de orde van den dag; onbegrypelyk, in wezen, hoe waanzinnig vele dingen ik de laatste tyd weêr verzet kryg op één dag - doch zonder dat het stakanowistisch wordt... er lopen vyftien kleine projecten door mekaâr - ik geen enkele hoevende te verwaarlozen, er voor alles een tyd zynde. zelfs om tussendoor pampers te halen (merk "jumbo pak dry nummer 6") en het scheppende werk - niemand snapt dit, zelfs sinterklaas niet die ervoor belde, maar er komt toch één en ander van de grond... teksten voor mekaâr krygen, doet tegenwoordig heel erg aan als geld naar de bank brengen. op verzoek van dick turpin aan het schetsen geslagen voor een goednieve one man show - zoals altyd, maar nu met veel meer zin dan eerder. geleden sinds "daar sta iemand" - 2012 alweêr...