het tydperk van de oneindige boodschappen. smiddags naar tim grizzlie clement, de technieker, woonachtig te zuid-berchem, om daar tezamen twee dingen door mekaâr te bestuderen: eerst het decorum voor de toneel-thriller links, daarna de benodigdheden voor de projecties tydens de voorstelling van victor glorieux. beide ondernemingen vergen veel. er moet in het midden van de scène een deur staan; dat is eenvoudiger gezegd dan geconcretiseerd; waar gaan we wanneer zo'n deur halen, overdag zit je overal in de file, -- en met wie zyn geld? al dit soort van vraagstukken maar dan letterlyk maal honderd.
op de terugweg binnengesprongen in de bar bakeliet, in de kroonstraat, om te bekyken of ik daar morgen, voor myn gig aldaar, alsdan, een microphoon ga nodig hebben (antwoord: neen, dus.) daar wêr buiten komende, my niet meer kunnende herinneren waar ik precies geparkeerd stond; twee blokjes omgelopen - ah, daar dus... misschien, onderbewust, opzettelyk zo wazig geparkeerd - na een weekje te hebben rondgetufd met de ufo-mobiel van myn pa en ma, is myn eigenste, tot een draad omgeturnde megane een pak minder lollig. het vehikel is er vooral zo erg aan toe omdat ik te veel op de koppeling dryf, naar het schynt...
voor tien euro zes boeken my aangeschaft in de kringwinkel. "ivanhoe" van walter scott...
een mooie, koude, droge, lichtblauwe stadslucht, daar gaat weinig boven.
met de kinderen en luv in de machine-kamer gegeten, in de plaats van in de eetkamer. intussen witje en chocolate hier in de zetel. de eerste dag toen ze daar mochten komen, wilde vooral witje, de wildste van de twee, die zetel op den duur uit springen, maar dat is 'ie meteen afgeleerd, ze hebben aan die zetel dan ook een sporthal, ik kan nu de kamer uitgaan en een kwartier later terugkomen; ze blyven in die zetel...
er ligt dan, op het meubel, een konynen-deken gedrapeerd, waarmeê ze mogen doen wat ze willen, en dat er weêr afgaat zodra ze hier weêr buiten zyn...
alles dus min of meer in orde, behalve één erg ding: ik ben m'n agendaatje kwyt, met daarin al m'n unieke data...
2 opmerkingen:
State of parodying, 4 november 2016.
Het tijdperk van de oneindige boodschappen. Of het nu te maken heeft met vreetzaamheid of vergeetzucht, steeds ontbreekt er wel iets in mijn keukenkast en is het noodzakelijk kwaad om de herfstwarmte te moeten trotseren. Daarbij komt nog het feit dat temidden van de toegang naar mijn kwartier een deur staat; immer moeilijk te passeren met die winkeltassen in de handen.
Vanavond tijgen we naar Bar Bakeliet, alwaar de gastheer ons zonder microphoon zal toespreken; als wederdienst zullen wij dan ook geen gehoorapparaat dragen.
Uit betrouwbare bron vernam ik zonet dat het geen aanrader is om per automobiel naar het café der familie Bakelandt te rijden, vermomd al velocyclist kan komt de gentleman niet voor schut te staan wanneer hij zijn bolide niet meer vinden kan.
Nu de kat verslaafd is geraakt aan meerdaagse uitstapjes en zelfs kattendeken in de zetel de Wanderlust niet helpt minderen, bleek het uiteindelijk te volstaan om de ladder iets meer van de muur te verwijderen.
Alles dus min of meer in orde, al begint het toch tijd te worden dat ik me een agenda aanschaf. Er zijn her en der wel goede wegwijzers te vinden, zoals het blog welkgeen die goeie Vitalski onderhoudt, maar het zou toch wel eens leuk wezen als de loodgieter kan aanbellen op een moment dat er iemand thuis is.
Addendum, 4 dagen later.
Er was iemand thuis vandaag. De loodgieter is niet langsgeweest.
Allicht gebruikt ook hij zijn agenda niet.
Een reactie posten