snachts, in de machine-kamer, optenief aan het werk aan de tania-monoloog, met m'n buik plat op de grond liggend. het geheel is er ongeveer; nu dagelyks evenwel, is het zaak om my te focussen op, telkens, tien minuten verhaal, om dit dan aldoor te kunnen uitkammen. dat is nodig, maar het erge is toch, dat de meeste "verbeteringen" of veranderingen die zich nu nog aanmelden, de volgende dag, by naêr inzien, weêr moeten worden weggestreken. er springen wel aldoor goeie ideeën naar voren - maar byna steeds blyken die teveel een afleiding, een ondermyning jegens de vertellende stuwkracht. de badinerende momenten moeten zeer strikt gedoseerd worden...
overdag, dwz in de namiddag, doch ook savonds, byna aldoor huisvader spelen. de kinderen roépen aldoor, ze kunnen niets gewoon zéggen, ze moeten steeds roépen. voorts zyn ze, per definitie, byzonder grappig en hemels - maar toch ook, vandaag, dat knagende gevoel dat ik aan m'n werktafel zou willen zitten. vooral het te-bed-leggen van mollie, is behalve een bevoorrechtend genoegen, een terging; van acht uur 's avonds tot halfelf 's avonds...
in de voormiddag te bed liggen, zolang mogelyk... werkelyk om my te verschansen... lezen in "frankenstein - a cultural history". in het oorspronkelyke boek "frankenstein", uit 1818, was er geen "igor", geen "woedende dorpsmenigte" en geen "elektrische machine"; de meeste van die toevoegsels danken we aan de vele toneelbewerkingen, die ogenblikkelyk het boek opvolgden. maar wél heeft de auteur, mary shelley, veel van die latere byvoegsels ook zelf weêr overgenomen in de definitieve herdruk van haar boek, de "herziene uitgaaf." zy probeerde zo hard mogelyk toe te geven aan de mode van de dag. ze moest absoluut van haar rebelse reputatie af. alle rebellen met wie omging toen ze jonger was en dat geniale boek uit haar mouw schudde (op haar negentiende!)- percy shelley, lord byron, polidori -, waren inmiddels jong gestorven; ze stond er alleen voor, in een alsmaar meer repressief engeland...
vrienden die me willen opzoeken, krygen nul op het rekest. "geen tyd". jahwe hoopt dat ze het my zullen vergeven, zodra m'n kinderen zullen zyn opgegroeid. anders zullen luv en kik wel zeer eenzaam sterven... de deurbel gaat driemaal daags - en nooit gaan we zelfs maar zien wie daar staat...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten