wensen iedereen
een gelukkige nievejaar
maandag 31 december 2018
de voorbye zondag
present op de laatste editie van "het weêrvarken"...
actua
het zal je kind maar wezen dat daar in zaventem om het leven is gebracht.
zondag 30 december 2018
waar was je te zaterdag
ging nog beter dan gisteren...
hoewel ik alleen maar over het weêrvarken vertel, en het niet uitbeeld of afbeeld, kwam er nadien toch een kind tegen my zeggen:"dat weêrvarken was nep!!"
dit reken ik tot myn complimenten top tien, want dit wil zeggen dat die jongen dus wel zo'n varken ongeveer gezién had (anders kan je niet komen concluderen dat het "nep" was.)
hoewel het verhaal te belachelyk en te onnozel is voor woorden, konden rocco en mollie, die in de zaal zaten, tot myn grote verbazing niet slapen van de schrik vannacht...
zaterdag 29 december 2018
zaterdagbunnie
onze vriendschap begon op 20 juni 2012, met een woonkameroptreden by haar thuis;
https://vitalskiblog.blogspot.com/search?q=montebellostraat
agenda
bib wilryk;
halfvier;
voor kinderen én voor grote mensen.
duurt slechts 45 minuten.
alternatieve feiten
1. de bankier-econoom die hitler mogelyk maakte, heette hjalmar schacht... wellicht had hy in 44 ook wel deel aan de aanslag op hitler... alleszins zat hy het laatste jaar van de oorlog in een concentratiekamp.
2. op youtube kan je ergens deze al dan niet apocriefe uitspraak van vader rothschild neêrlezen;"als myn zoons geen oorlog wilden, dan was er ook geen oorlog."
3. er is "restoratieve nostalgie" en "reflectieve nostalgie". de eerste wil terug naar het verleden; de tweede bewondert wel het verleden maar aanvaardt dat het is weggevallen.
4. als mensen namen moeten verbinden met gezichten die ze niet kennen, scoren ze significant beter dan wanneer namen willekeurig op gezichten worden geplakt. de onderzoekers van dit experiment vermoeden dat dit zou kunnen komen doordat mensen zich wellicht aanpassen aan het verwachte stereotype rond hun naam.
waar was je te vrydag
prachtige nevel, waarin buildings verdwynen...
myn broêr serge achter het stuur...
state of being, 29 december 2018
weêr een zeer unieke driedaagse; tot smiddags uitslapen, vervolgens dat zeer rustige kindertoneel in het nabye wilryk, met een stel behaaglyke meêwerkers, en dan weêr naar huis om alsnog huisvader te spelen; dus én toneelspelen, én savonds thuis - luv aldus stellende dat ik beter altyd kindertoneel zou doen...
op netflix volgen we de zweedse serie "plusfamilie", ook als de kinderen hier rondlopen; de bed-scènes spoelen we dan wel telkens gauw door...
de lectuur hier op myn salontafel bestaat al een paar wekenlang uit, voornamelyk, stripverhalen...
hoofdzorg is heden, de vraagstelling welke boeken precies ik volgende week zal meênemen naar frankryk...
dreamer
gisterenavond weêr enkele interviews met jean-pierre van rossem bekeken hebbende, was het geen wonder dat ik vannacht droomde, dat ik voor een bedryfs-optreden een lezing moest geven rond allerlei ingewikkelde economische thema's; en met de première van "het weêrvarken" de daarop volgende middag voor de boeg, was het ook logisch dat ik, in myn droom, de teksten voor myn lezing totààl niet had ingestudeerd; wel hield ik een tiental beschreven papieren in myn hand - maar: als ik die bekeek, kon ik niet eens begrypen welk blad het eerste was en welk het laatste; snel nog even inlezen ging ook niet, doordat maarten loos, programmator van cc deurne, net op dit moment een interview met my wilde doen, voor zyn seizoensbrochure...
dus ik schatte wel in dat die lezing een ramp ging worden - al deerde my dit nu ook wel niet overdréven.
column streekkrant editie antwerpen
PEPERBUS
De voorbye Kerstavond wilde ik nog eens een echte, klassieke mis meemaken in een kerk in de buurt, liefst met myn twee jonge kinderen erby; met als bedoeling om die snaakjes duidelyk te maken, hoezeer er achter dit feest ook iets spiritueels schuilgaat, in plaats van alleen maar hun cadeaus van den Blokker. Vlakby myn woonst, op het Noord, zyn er twee kerken naby; het ook zeer grote Sint-Eligius, in de van Helmontstraat - van die kerk horen we om het uur de prachtige klokken weêrklinken -; en voorts de beroemde Sint-Willibrorduskerk aan het Kerkplein. Helaas: langs het internet viel op geen enkele manier aan de weet te komen, of, en zoja om hoe laat dan precies, er zo'n kerstmisdienst zou plaatsgrypen. Anno 2018 is dit een totaal krankzinnig gebrek, waardoor je al ergens gaat begrypen waarom de jeugd van tegenwoordig zyn weg naar religie verliest... Rond acht uur 's avonds gingen we dan maar te voet op pad, op goed geluk - wellicht veel te vroeg, maar misschien zou er op de poort van een van die kerken wel een briefje hangen met daarop wat informatie; een beetje zoals by de apotheek: als die niet open is, tref je daar wél steeds een briefje dat je doorverwyst naar een andere apotheker van wacht... Helaas: ook hier bleven we letterlyk in de kou staan... By beide kerken... "Klopt - en u zal worden opengedaan," zo zegt nochtans de Bybel.
Tot voor kort treurde ik erom dat het commerciële Unizo de prachtigste kerk van Borgerhout, de Peperbus, dit jaar heeft overgenomen voor allerlei bonte, niet-religieuze ondernemingen; maar met een gebrekkige communicatie zoals deze, zal de door my anders fel gewaardeerde kerk weinig andere toekomst wachten.
column streekkrant editie kempen
RAUWELKOVEN
Zelf ben ik de voorbye dagen vaak in Hoogstraten geweest, waar ik mocht samenwerken met, door myzelf officieel bevestigd, de allersterkste fanfare die de Kempen ryk is: het muziekcorps van Sint-Catharina, dat, met de hulp van het net zo sterke, plaatselyke zangkoor, een formidabele Kerstshow neerzette in de luisterryke feestzaal van het Spyker. Dat was my overigens een vreemde ervaring: om nu eindelyk eens, voor het eerst, in deze beroemde school naar binnen te komen - in myn jeugd had ik er veel over gehoord - myn lief van toen, studeerde daar Latyn-Grieks. De naam "Spyker" joeg my steeds wat angst aan, maar dat hoefde feitelyk niet, want "Spyker" komt niet van "Nagel", maar wel van de term "Spicarium", wat wil zeggen "graanschuur". Inderdaad waren deze gebouwen oorspronkelyk, 500 jaar jaar geleên, een stel schuren, persoonlyk bezit van Karel V.
Maar in de media ging de meeste aandacht de voorbye week niet naar Hoogstraten, maar naar Geel. In een straat merkwaardig genoeg genaamd "Rauwelkoven" in Geel, wordt er vaak hard gereên, met alle geregelde en ongeregelde ongelukken vandien, maar zopas kreeg één en hetzelfde huis zelfs voor de twééde keer in één jaar tyd een snelheidsduivel op vier wielen in zyn voortuin binnen. Da's wat anders dan iemand die het gras komt afryden. De brievenbus knalde aan flarden, en de mensen die daar woonden vielen uit hun zetel. Eêr al werd er, iets verderop, een integrale kapel met de grond gelyk gereên. Ik snap zelf niet goed waarom daar geen resem verkeersdrempels wordt aangelegd...
-end
hier vind ik de gespeeld ongeïnteresseerde blik van olivia newton john haar beste acteer-prestatie whatsoever...
vrijdag 28 december 2018
waar was je ten donderdag
savobds laatste repetitie voor "bloed en bloemsuiker" van het jaar...
nog veel werk aan de winkel, maar toch erin geslaagd om de gehele lyn in één ruk door te trekken, da's ook reeds wat...
voor de eerste keer met soundtrack en bruitage...
state of being, 28 december 2018
het is halfdrie snachts... zonet, eindelyk, de film-opnames kunnen bekyken van het optreden van circus bulderdrang in city-gate twee weken geleên... hier en daar schiet er een diamant langs het firmament - maar dan wel, tegen de stryd in, toch weêr in dat vitalskiaanse, onoverzienbare moeras van zwaartekracht en slecht in beeld gebrachte ellende - met onder andere als een gevolg dat ik my heden, op dit ene, actuele moment, door een diepe, spiraalvormige, levensgevaarlyke, alles om zich heen verpulverende soort van spleen bedreigd weet. gelukkig ben ik ervaren genoeg om te kennen de vluchtweg: naar boven, naar de beddesteê!, de dekens onder!!,- om my, nog een goed uur lang, te mogen verliezen in gedrukte litteratuur - litteratuur van lang geleên, van een totaal andere wereld...
woensdag 26 december 2018
film-bespreking
"venom"
wordt onterecht overal alsook door eenieder, afgekraakt alsook neêrgebrand. allicht doordat het verhaal zo overdreven simpel is - wat kikzelf altyd juist een kwaliteit noem. het eerste uur is in waarheid subliem, zeker nu "predator' het laat afweten. vooral hoe die hoofd-acteur er gestalte aan geeft, hoe hy van binnenin, trefzeker geregisseerd, door dat monster helemaal vertéérd wordt; echt fantastisch; die zieke blik en die belabberde slappe armen en zo, echt heel goed... de casual verteltrant leunt ook goed aan by die van de stripboekjes...
okay, het laatste halfuur begint dat monster dat in hem zit, ook te spreken, en vanaf dan is het wel direct om zeep...
toch blyft dit pulpcultuur van top-niveau.
de eerste keer was dit, overigens, dat ik een cameo van stan lee moest aanzien met het idee: die is er intussen niet meer...
state of being, 26 december 2018
alle dagen van deze week zyn dezelfde; rond halfeen smiddags wakker, dan tot tien uur savonds quasi non-stop met de kinderen spelen; van tien tot twaalf, wanneer ze slapen, na-loungen, van twaalf tot één uur snachts in de machine-kamer die tekst van "het afgryselyke weêrvarken" nog eens bekyken, en dan nog wat knutselen en lezen en film zien tot halfvyf snachts...
zelfs in de delhaize van de luchtbal slaag ik erin om my aan myn bibliomanie over te geven; dwz om er zelfs dààr met zes boeken weêr buiten te komen...
begin bovendien ook uit te zien naar die paar daagjes wissant binnenkort, vanaf den eerste januari...
dreamer
ik val ook altyd in slaap rond halfnegen savonds; wanneer ik naast mollie in de zetel zit, meêkykende naar een kinderfilm van haar keuze (vandaag was dat "trollie".) na telkens 5 minuten schrik ik dan opeens wakker, van m'n eigen, eenmalige snurk-geluid; dan lever ik snel commentaar op de film die speelt, teneinde (veelal vergeefs) te verhelen waarom ik niet helemaal meê was. vandaag "droomde" ik niet echt, maar werd ik heel erg opgezogen door de geistes-geschichte van wat moet zyn geweest het jaar 1989; langs de herinneringen aan de toen pas verschenen, héél erg zwartgallige plaat "tender prey" van nick cave, naar de argeloze eerstejaarsstudent die ik toen was, de cornflakes die ik toen lustte, en myn angsten en ambities van toen...
afterLink
op de kusten van bretagne zou er in de 4e eeuw een stad zyn gebouwd onder de zeespiegel, met poorten die de zee buiten hielden...
Abonneren op:
Posts (Atom)
