state of being, 9 juni 2021

die eerste anti-corona-spuit van gisterenavond, komt harder binnen dan verwacht. rond halfacht smorgens in de auto gekropen, klaar om naar school te vertrekken, maar dan moeten merken dat ik, willen of niet, té hard duizel en wegdraai en vapeuriseer. terug naar huis, de trap opgekropen... "ik kan niet komen lesgeven - maar in de namiddag probeer ik opnieuw." twee uurs geslapen, dan voortgekeken naar "the irishman". en daarna met byeengeschraapte krachten de wagen weêr in. "au," aldus het personeel. "wy dachten dat jy ziek was; jouw klas staat op het punt naar huis te vertrekken." "tja... laat ze, in dat geval, dan maar beter effectief gaan; ik zou toch maar hebben kunnen lesgeven op halve kracht..."

    met de enige klas die ik wél had, een spelletje "kahoot" gespeeld, een digitaal interactieve quizsoort. ik deed gewoon meê aan die quiz, maar eindigde op de tweede plaats in plaats van op de eerste plaats. terwyl die medequizzers toch 35 jaar jonger zyn dan ik...

    inmiddels werd het zeven uur savonds en nu zyn die vapeurs alleen maar nog erger geworden. ik ga liggen - en ik val in slaap. myn keel voelt als van metaal en ik droom van vogelschrikkers...

    ik hoop écht dat dit morgen voorby is. maar goed mogelyk gan ze nu terloops een of andere dodelyke, slepende ziekte in my ontdekken, die my al drie jaar zou liggen te kwellen, maar die zodus vandaag pas, door dat vaccin, aan het oppervlak komt...

    in principe ben ik zelfs klaar om te sterven, het is al goed geweest - maar; ik wil het myn kinderen niet aandoen.