het is erg laat en ik weet myn zelf tamelyk suf. vandaar dus, lezers, alleen maar deze "state of being", en voorts weinig àndere rubrieken...
excuseer...
om zeven uur smorgens naar beneden, de woonkamer in; speciaal om daar aan mollie te gaan vragen, of ze, eventueel, niet met de bus, straks, naar huis zou kunnen komen; oef, dat kon wel, zei ze.
zo kon ik onverwyld gaan uitslapen, dus toch.
tot myn verrassing werd het halftwaalf smiddags - au... (tussendoor wel één keer tot de orde geroepen door de postbode, in de naam van boldotkom, zoals meestal. (dwz.: wel iédere dag komt die zeer dure kerstman, genaamd boldotkom, op de proppen - en dan liéfst wanneer ik, éigenlyk, diep in slaap lig. zodat ik moet gaan opendoen in myn mottige kamerjas, myn zelf half zullende verbergen achter de open te doene voordeur...)
administratie. vooral de financiën zodanig interpreteren, dat het toch tenminste lykt, lezers, alsof je winst hebt gemaakt.
ondertussen het gezin weêr herenigd. een zalige gezelligheid. en goeie humor. de kinderen worden zich kennelyk bewust van politiek, en lachen zich krom met geert wilders. mollie en rocco hebben een fenomenaal goed gevoel voor humor, die hebben zo mogelyk nog méér humor dan ik.
meestal zyn luv en de kinderen op woensdagnamiddagen foetsie, naar allerlei soorten van repetities, dingen ik niet eens meer kan volgen (stemmen inspreken, audities, workshops, repetities); doch heden zat luv er enigszins onderdoor; het nu verkiezend, letterlyk te liggen snurken in de zetel, en hàrd snurken ook.
rond 16u naar de theaterbuilding. op de americalei. die building héét zo, maar heeft niks met theater te maken. myn vriend uwe rochus werkt daar echter, en die had daar reeds acht maanden lang myn industriële croque monsieur machine liggen. die machine ben ik daar nu dus éindelyk gaan ophalen. sloeg tegen, ik wist niet dat die zo zwààr was. en toch: met een elektrische fiets een croque monsieurmachine van 500 kilo vervoeren, is minder zwaar dan niets vervoeren - maar dan met een gewone fiets.
savonds naar "tseef leeft". zalige boel, echt zalig, echt goddelyk. er is hier hetzelfde gebeurd als eêrtyds in de wolstraat, de aller-eerste dinsdagclub-sessies: eerste weken tien toeschouwers, dan twintig, dan dertig mensen; en zit het er iedere woensdag té propvol, er kan echt geen éne ziel meer by...
nu
ben ik
tamelyk
slaperig...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten