Om tot zichzelf te komen, had Joseph in de Osystraat een bemeubelde studio gehuurd. Van hieruit had hij Jesp opgebeld om hem te melden dat hij enkele dagen vrij nam. Hij wou alleen zijn, - zo had hij eraan toegevoegd.
Wat zijn naam betreft, was de man Job van alle blaam gezuiverd. De afloop van de zaak Derycke stond in alle kranten. Maar wat betekent een goede naam als je, zoals hij, aan je onschuld twijfelt?
Of had dit alles met zijn ware identiteit te maken? Vaak wandelde hij langs de Scheldekaai. Daar zat hij dan op een bank naar de bedrijvigheid in de oude haven te kijken, proberend een onderscheid te maken tussen waarheid en schijn. Zo noemde hij het water van de Schelde waarheid. Waarheid waren ook de gebouwen, de passerende voetgangers, de door hem ingeademde lucht. De waarheid drong langs alle poriën van zijn lijf naar binnen. Maar in hoeverre was hijzelf echt?
Doe als Derycke, ging het op een morgen door hem. Maak een pakje van gisteren. Knoop het aan een steen en kieper het de Schelde in! Gooi in het water: dat korte leventje van je. Gooi ook de grote dingen in het water, zoals daar zijn: ‘het’ leven, ‘de’ liefde, de successen waar je prat op ging. En nu je dan toch bezig bent: zoek een gewicht en knoop ook een touw aan je denkbeelden, je begrippen, je definities. Ja, smijt de hele kloteboel het water in: alles wat niet tot op het bot echt is! Joseph dacht na. Tenslotte kwam hij bij het beeld zoon, bij het beeld vrouw. Voor het eerst bemerkte hij dat het geen haar scheelde of er rolden tranen uit zijn ogen. De inspanning van het weggooien ging hem te boven, - precies zoals het hem te boven ging al zolang van zijn gezinnetje gescheiden te zijn, elke avond alleen op zijn kamer. Of het nu om het water van de Schelde of een droom gaat, dacht hij, de werkelijkheid glijdt elk ogenblik over de ganse lengte voorbij. Of ik er mijn ogen voor sluit of niet, of hier wegga of blijf zitten: ik moet door die eeuwig durende verdwijntruc heen!
(WORDT VERVOLGD)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten