inmiddels helemaal opgerold in dat werk aan myn nieuwste stunt-gedicht, "zalig zyn vannacht uw takkenbossen". dat is een byna gevaarlyk iets, omdat het zo manisch is. in een soort concentrische zuigkracht wordt geheel jouw intelligentie daarin opgezogen, er algauw niet meer in toe in staat zyn, telephoons nog op te pakken, mails nog te beantwoorden, passanten op straat nog te begroeten. je kan alleen nog maar dingen denken zoals dit:
"het woord 'knarsen' is in deze context erg bruikbaar; maar zet ik dat knarsen by 'daken'? dan heb je 'knarsende natte daken', inderdaad wel zeer geschikt. of anders, twee lynen verderop, by 'dwarsbalken'. want: 'knarsende dwarsbalken', dat resoneert dan als een binnenrym." twee uurs later begryp je echter, dat dat woord dwarsbalken daar toch niet, hoe dan ook niet, kan blyven staan, dat is een belachelyk zwaar woord. daar heb je wel echt buitenissig barokke syntaxis voor nodig: om aan het woord "dwarsbalken" een positie te kunnen verlenen die natuurlyk lykt...
pas op: wel degelyk heb ik aan myn showbizz kunnen wroeten ook! we tekenen voor een combinatie van de disndagclub dinsdag en tseef leeft woensdag, maar daarenboven komen nu in een stroomversnelling 1 de warande 2 de roma 3 de schouwburg van brugge.
subiet repeteren op die lezing over poe, na vandaag is daar geen kans meer toe.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten