uit het schriftje

PORTRAIT OF THE ARTIST AS A YOUNG FATHER

ik wilde nooit kinderen hebben, de relatieve eenvoud van een leven zonder kinderen my ten allerzeerste genegen zynde. op myn veertigste gebeurde het dan toch, ik luv te ernstig hebbende genomen om het op myn kerfstok te hebben willen zien verschynen, haar allerenige echte levenswens in zekere zin te hebben verydeld (omdat ze er hoe dan ook voor koos om by me te blyven, ook in het voor haar allervreselykste noodgeval zonder kinderen - of betrof dit een vrouwelyke strategie, waar ik in myn simpelheid niet tegen was opgewassen? ben ik "er in getrapt"?)

    dus ik ben alleen maar vader geworden als een "tegemoetkoming". dat lykt cynisch geformuleerd, maar dat is niet per definitie een verkeerde zaak.

    nu ik dan toch een vader ben geworden, mag ik merken dat myn soort van vaderschap zich wel, zonder plan, geheel spontaan, integraal heeft weten uitgroeien naar myn zekere ideaal, dwz naar het ideaalbeeld van wat ik een goede vader vindt.

    hier "at random" zeven of acht of negen punten.

1. ik weet niet de preciéze datum van myn kinderen hun verjaardag, en ik weet ook niet héél exact hoe oud ze zyn (wél in welk schooljaar ze zitten.)

2. als ze uithuizig zyn op een dag in de namiddag, kan ik je onmogelyk zeggen waar ze preciés naartoe zyn; naar het ballet of naar een skateboard-cursus of naar de verjaardag van een vriendje of zo?

3. uiterààrd ken ik ook nauwelyks één van hun vrienden by naam, behalve die paar van hun vrienden die my, om de één of de andere reden, op myn lachspieren werken; om hun zekere aandoenlyke onnozelheid, het is niet anders.

4. myn dochter kan het niet aan om my te zien eten of drinken, om my door het huis te zien ysberen in myn kamerjas.

5. myn beiden kinderen houden er, en vooral dan nog onderling, een totààl buitenaards niveau van onbevattelyk geflipte humor op na, die myn eigen humor dermate overstygt dat ik die van hun gewoon niet kan volgen - maar die wél rechtstreeks als een verdienste van myzelf mag worden aangekruist.

6. nu reeds staan myn kinderen vier tot vyf keer per week op een toneelpodium, voor een veel groter publiek dan het myne - hoewel ik ze totààl nooit één keer in die richting gewezen heb, zelfs nooit één keer zelfs maar zéér vaagweg.

7. ik vang hun muggen. ik eet hun etensresten. ik chauffeer ze naar school - misschien is dit wel de belangrykste reden waarom ik gestopt ben met lesgeven: om mollie naar school te kunnen ryden.

8. et cetera.