altyd maar dat in deze zetel liggen, in altyd maar deze supervoze, cômpleêt versleten kamerjas... er is geen middenweg; oftewel loop ik tussen honderden feestende mensen die allemaal myn aandacht willen, opgedirkt geschminkt als een adhd-er weg en weêr te jumpen - oftewel, alle andere dagen van de lange week, dit wegzinken, dit stillevende onderzinken...
subiet is daar dat kantelmoment: wanneer ik, zaterdagnacht, rond het uur der spoken, naar de wolstraat 7 vertrek, om het salon klaar te zetten. althans om daar de drank al koud te gaan zetten. dàt is het startsein van myn openbare bestaan; het salon op zondag en daarovermorgen de dinsdagclub, zyn tezamen één breed ravyn, waar de asocialicus overheen moet springen - van de lethargische zaterdagavond tot aan de verhakkelde woensdagmiddag en terug...
(die "en terug" staat daar alleen maar voor de retoriek, voor de rythmiek van die zin; immers: wérkelyk van woensdag terugspringen naar zaterdag, dat kan alleen in tekenfilms...)
luv en de kinderen zyn vandaag naar twéé musicals gaan zien; "annie" vanmiddag, en nog een heel andere musical, in een andere stad, nu vanavond. dat lykt maniakaal, maar het écht maniakale daaraan is het gegeven, dat dit door hun leefomstandigheden juist eerder byna logisch is om te doen; in de beide producties hebben ze vele vrienden, ze zyn geheel door dat universum opgeslorkt. en da's een toffe zaak. al is het evenééns goed dat rocco ook graâg skateboard...
nog een uur of twee dit kot voor myn eigen; laten we nog eens voortploeteren aan de powerpoint van de kempenkrak 2, nu het nog kan...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten