robert eggers. "the lighthouse" vond ik alvast beledigend slecht, mislukt artie fartie, met een zeer slecht, zeer saai verteltempo. na twintig minuten moeten uitzetten. "nôsfera", onlangs, vond ik best goed meêvallen - hoewel die by nader inzien toch echt niéts toevoegt aan, en daarom zelfs ernstig achterop hinkt achter, de prachtige dracula van coppola.
gisteren zag ik "the northman". drassige groene dalen en huiveringwekkende sneeuwbergen; blonde prinsessen en krakende vikingschepen op yzige binnenrivieren. oké. als het echter, lezers, alleen maar om dergelyke mooie plaatjes gaat - dan moet dat véél en véél extremer worden ingezet, dat moeten dan hypostasen worden, zoals byvoorbeeld die vryscène aan de kant van de weg in "mullholland drive"; totaal overdreven; ofwel moeten die plaatjes, hoe mooi ook, in het gareel blyven van een yzersterk vertel-tempo; zodat je van die beelden op zich wel wil genieten - maar er nét byna nooit de kans toe krygt, omdat je dus het verhaal moet volgen. dat tweede procédé is nog het best, dat gaat het langst meê (verhaal boven beeld gaat langer meê dan beeld boven verhaal. dat is ook de reden waarom je bvb met amateurtoneel IN PRINCIPE evenveel kan bereiken als met proftoneel.)
"the northman" is, alles byeen, te anekdotisch om kunstig te zyn - doch te gewild artistiek om tof of stoer te zyn. de acteurs blyven daarom verstrikt in hun eigen, aandoenlyke patheticiteiten. eindverdict: puntje by paaltje is "the northman" daarom kinderachtig. een kinderachtige film.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten