i feel the pain of everyone
then i feel nothing
in de kunsten is alles àltyd een kwestie van contrast. dat wist ik jaren geleden ook reeds, maar dat is toch pas de laatste twee, drie jaar als een absoluut iets, als met een krachtbal, tot my doorgedrongen. koude crêmeglace by warme koffi. en hier in deze lyrics; die eerste zin: de allermeest verregaande emotie bedenkbaar ("ik voel de pyn van iéderéén!!" dat wil zeggen: van politieke gevangenen die worden gemarteld, maar ook van tieners die hun relatie verliezen, ook van een kleuter die in zyn vinger knipt); en meteen daarop die tweede zin: "dan voel ik niks." pas op: dit soort van niks is dan ook wérkelyk niks. geen omstandigheid, geen context, geen adjectief; "nothing".
het contrast, àlles voelen versus niks voelen, wordt nog opgevoerd door de gelykvormigheid van de aanzettende frase "i feel".
volledig elementair. alles dat een dichter kan nastreven om te vertellen, in tien woorden tezamengebald.
-wellicht werken die woorden wel vooral pas zo goed in combinatie met de fatale melodie, byzonderlyk die van de, gelukkig maar, zeer warme bas... daarom is het dan ook een lyric...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten