door Robert Baeken
54.
Op de bruiloft danste een opvallende, roodharige vlam. Thyssen dacht onmiddellijk aan zijn inkomsten en ging al bij de eerste gelegenheid achter haar aan. Zijn pogingen om haar voor zich te winnen, bleven niet zonder succes. Algauw kwam hij erachter dat zij in gezelschap was van een spichtig kereltje met bril en dunne snor. Onbegrijpelijk wat zij in die drinkebroer aan de bar gezien had, tenzij een berg poen. Toeval of niet, bij elke gelegenheid dat Thyssen over haar schouder keek, hief hij het glas. Dat hij al voor middernacht uitgeteld in het hoekje lag, maakte het voor hem alleen maar makkelijker. De rode vlam lag smoor in zijn armen. Haar naar bed dragen en klaar was kees. Wat mooie beloften, af en toe een lief woordje dat haar ijdelheid streelt en de onschuldige ziel laten wennen aan het grof geld dat ze bij hem kon oprapen: zo had hij al menig vrouwtje gestrikt.
Alleen op Vanessa kreeg hij geen vat. Door de enorme drukte was ze aan zijn aandacht ontsnapt. Pas toen Erik zich bij hem voegde, viel ‘t hem op dat hij haar kwijt was.
‘Zij is met iemand een luchtje gaan scheppen,’ zei Eriks vrouw. De opmerking was niet vrij van spot. Hij wist al hoe ze zich na zijn vertrek over hem zouden vermaken. Zelf deed hij ook altijd kleinerend over hoorndragers. ‘Ik neem een kijkje!’ zei hij, zonder een spier te vertrekken.
Ergens langs het pad dat hij op goed geluk midden de beboste omgeving was opgegaan, zetten enkele gesmoorde klanken hem op het juiste spoor: koortsachtig gefluister, af en toe onderbroken door lange stiltes. Om te voorkomen dat het overspelige paar hem zou horen, bleef hij geduldig wachten. Zijn ogen doorboorden het donker, op zoek naar de geringste beweging tussen het licht van de nachtelijke hemel en de onduidelijke omtrekken van het gebladerte. Hij hoorde het paar zich uit hun omhelzing losmaken en op de bosgrond neerzijgen. Vanessa's gegrinnik, waarvan Thyssen gebruikmaakte om nog een stap te naderen, liet geen twijfel over haar bedoelingen.
Hij herkende de geluiden waarmee kleren en ondergoed ongeduldig werden losgetrokken: het schuiven van een ritssluiting, het floepen van een knellend bandje. Opeens hoorde hij zijn naam. ‘De bruut! Ik hou het geen dag meer bij hem uit. Dus kom ik van zodra je domicilie veranderd is. Volgende week?’
Een jonge stem mummelde. ‘Hou het bij twee weken!’
Thyssen hield zijn bajonet tegen het licht van de nachtelijke hemel, klaar om het vrijend paar, op weg naar het hoogtepunt, een halt toe te roepen. Wraak voerde hem naar een roes van zoet genot. Maar ondanks zijn opgekropte woede, wezen zijn bevende handen op een gebrek aan durf. En zo kwam hij te laat.
Nadat het stil werd, hoorde hij haar met vermoeide stem en op een toon zoals geliefden elkaar voor het slapengaan zachtjes goede nacht wensen, iets toefluisteren. Op dat moment van nu of nooit greep hij in.
(WORDT VERVOLGD...)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten