liedjestekst als poëzie

jacques brel

Jacques Brel - Laat me niet alleen

Laat me niet alleen, toe, 

vergeet de strijd,

toe vergeet de nijd.

Laat me niet alleen, 

in die domme tijd, 

van misverstand, 

ach vergeet het want, 

't is verspilde strijd.

Hoe vaak hebben wij, 

met een snijdend woord, 

ons geluk vermoord.

 
Kom... dat is voorbij, 

laat me niet alleen, 

laat me niet alleen, 

laat me niet alleen.

Lief, ik zoek voor jou 

in het stof van de wegen 

de paarlen van regen 

de paarlen van dauw, 

ik zal heel mijn leven werken 

zonder rust om jou licht en lust 

goud en goed te geven. 

Ik sticht een gebied waar de 

liefde troont, waart de liefde 

loont, waar jouw wil geschied. 

Laat me niet alleen, 

laat me niet alleen, 

laat me niet alleen, 

laat me niet alleen.

Laat me niet alleen, 

Want, uit een vulkaan 

die is uitgeblust, 

breekt zich na wat rust 

toch het vuur weer baan, 

en op oude grond 

ziet men vaak het graan 

heel wat hoger staan 

dan op verse grond. 

Het wit mint het zwart, 

zwakheid mint de kracht, 

daglicht mint de nacht, 

mijn hart mint jouw hart. 

Laat me niet alleen, 

laat me niet alleen, 

laat me niet alleen, 

laat me niet alleen.

Laat me niet alleen, nee, 

ik huil niet meer 

nee ik spreek niet meer 

want ik wil alleen horen 

hoe je praat, 

kijken hoe je lacht, 

weten hoe je zacht 

door de kamer gaat. 

Nee, ik vraag niet meer, 

ik wil je schaduw zijn, 

ik wil je voetstap zijn, 

ik wil je adem zijn

Laat me niet alleen, 

laat me niet alleen, 

laat me niet alleen, 

laat me niet alleen...