sinds ik kan autoryden, begeef ik my praktisch iedere zondag naar het huis van myn geliefde ouders. voor het uitzicht op hun paar kempische dennenbomen, die wezenlyk iets amerikaans hebben, en voor wat gebabbel over familiale toestanden; hoezo, wy doen dit jaar met kerstmis geen cadeautjes?? hoezo, er komt by myn grootmoeder tegenwoordig een sociaal werkster?? eender waar elders gevoel ik my steeds enigszins rusteloos, al mindert dit wel met de jaren. maar het is toch altyd alsof ik iets doén moet, iets moet màken - of, gelukkiger gesteld: alsof ik iets Wil maken. alleen dus in dat witte huis achter de ondiepe konynenberg, in de merellaan, staat de tyd een beetje stil en is alles ver weg - in het huis van de Tovenaar (thomas mann werd door zyn kinderen de Tovenaar genoemd...)
plus: het staat ook wel goed om er met een zwangere geliefde te passeren... ik snap hier niets van, ik vraag my alleen maar af waarom die buik niet gewoon acuut in tweeën scheurt onderhand; maar myn moeder schynt dit normaal te vinden, en myn Zus ook, die er, inderdaad, eveneens present tekende.
morgen, maandag, heb ik overdag een solo-optreden in een school in heerle, nederland, en daaromtrent moest ik nog voorbereidingen treffen, zeg maar huiswerk; en door die combinatie (het ouderlyke huis, het gevoel nog huiswerk te moeten maken, voor een job op maandag, voor op een middelbare school), daardoor overkwam my aldus, vooral in de late namiddag, nog eens dat aloude "zondagsgevoel", als by een bedrukte veertienjarige. zondagnamiddag komt voor de scholier dat algehele maatschappelyke bedrog aan het oppervlak: vanaf dinsdag is het reikhalzen naar het weekend, maar reeds vanaf zondag 15u begint dat weekend weêr te sterven, te verzinken...
in zyn gehypte biografie "life" beschryft keith richards de ongemene kick die hem overkomt telkens wanneer hy met een band live staat te musiceren - daarom heeft hy ook gekozen voor zyn stiel; "er bestaat niks heftigers"; myn luizige vraag is dan: kan ikzelf daar morgen, in het verre, nutteloze heerle, myn arbeid ervaren, niét als een klam circusnummer om den brode, maar wel als een gelykaardige, alles verslindende verrukking? is dat bestaanbaar? daarginds in myn eentje by zo'n krytbord - moét dat per definitie corvée zyn, of kàn dat worden ervaren als een algehele vervulling? dwz moet ik er heden, vanavond, tegenop zien? of is het mogelyk om er subiet voor wakker te worden, gillend van euforie?
stel je voor dat het kon, dan zou alles er enorm uitzien...
ik heb dat zeer lyvige boek van keith richards nu wel op drie dagen tyd integraal verslonden, maar dat wil niet zeggen dat ik er geen kanttekeningen by heb. de ergste is deze volgende: zyn stoere junkverhalen mogen opzien baren, hoeveel echt steengoeie muziek staat daar tegenover? al die drugs en al die depressies vanaf begin jaren zeventig al, al die sombere zwaartekracht klinkt door in zyn platen. zyn hoogtepunt was in 1965; "play with fire". dus dat wil zeggen alle veertig jaren daarna zyn eigenlyk een puberale vergissing.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten