dus nu ligt molly, alias de dinky toy, by ons thuis in de zetel onder een veilig geplooid pak dekens (altyd opletten voor verstikkingsgevaar); uiteraard een zeer hevige gewaarwording: het ogenblik wanneer je die baby by je thuis over de drempel naar binnendraagt; de uit de mode geraakte uitdrukking "een kindje kopen" wordt er toch ietsje bevattelyker door; je komt ermeê thuis zoals met een pizza hawaï of iets dergelyks uit de folder;"hier is 'ie dus." luv en sarah zeiden dat ik die baby in een maxi cosi moest dragen, maar het was zeer juist van my om die instructie af te slaan - in de wagen is zo'n groot, plomp, zwaar en lelyk meubel onontbeerlyk; maar je draagt je warme vrucht toch niet, voor het eerst ooit, in de buitenwereld naar binnen middels zo'n plastieken gedrocht? die baby moet dan toch oersterk tegen je borst aangedrukt, à la margaret mitchell annex harriet beecher stowe (= de auteur van "de negerhut van oom tom"; een zwarte moeder rent in lompen met haar kind over de ysschotsen richting noord-amerika; àls ze die ysschotsen over geraakt, is die baby in vryheid; maar slavendryvers in de verte schieten op hen - ik weet niet hoe het afloopt...)
bart van loo mailde my vanmiddag ook om een interessante wetenswaardigheid: hy vroeg zich af:"wie was alweêr de man die, met zyn schavottenbeul sanson, afsprak dat àls hy na zyn onthoofding toch nog even zou leven, dat hy dan naar de mensen zou knipogen?" het antwoord is natuurlyk lavoisier. (en die knipoogde wel, maar of dat nu was van postmortale levensvreugd of als een spasme, of als een zinsbegoocheling van sanson, die zich bedronk die avond, zal wel nooit algeheel zeker zyn.)
de meta-vitalski-blogger weet goed, dat luv en de dinky toy zich twee straten verderop bevinden, in de klappeistraat (de langste ononderbroken gevelry van antwerpen), terwyl ikzelf in literair alleenzyn in myn pand in de lindeboomstraat vertoef, myn heilige batgrot. tot voor kort was ik nooit in luv haar pand, ik was er op zich weinig verloren; maar nu de dinky toy daar is, word ik helemaal crazy. ik werk hier vlug voort aan myn correspondentie, myn boekhouding en het uitmesten van myn tuinhuis om in de woonkamer daarna plaats vry te maken, en alles in my voelt die zuigkracht van dat kleine zoogdier, molly-trolley - ik kan niet vlug genoeg terug daar zyn...
p.s.: wie nu nog steeds niet naar "de gelaarsde kat" in meubelen pluym is komen zien, mag zich haasten, we zitten reeds in de helft van de (briljante) reeks vertoningen... subiet, zaterdagavond, de laatste van déze week...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten