NA DE OPERATIE
wanneer ik dit dicteer
met één kapotte voet
in een heet waterbadje
met daarin iso-betadine
en het genoegen van
gewond te mogen zyn,
moet ik zeggen:
als kind al
was ik, op de speelkoer,
ronduit jaloers
wanneer een jonge gravin of prinses
ons minachtend gedag zei
met een van haar twee armen
in volmaakt plaaster.
nu is het aan my de beurt.
nu
ben ik het
die dringend
dient te worden verzorgd!
liefst door vier mooie jongens
met geheel geen kleren aan
behalve sombere kousen
of
hier of daar een dunne handschoen.
ik moet
worden weggedragen op een brancard
naar een kamer met een open haard -
de groene kamer
niet!
de rode, ik wil vandaag
in de rode kamer!
... en laat de cellist weêr komen,
vanavond, subiet!
voor de rest:
laat iedereen die
weêr voor myn deur staat
een andere keer terugkomen, moeder.
als ik voldoende met rust zal worden gelaten
zullen
de juiste koorstaanvallen my weten
te bereiken.
een droom zonder kleur of vorm of taal
maar aan de hand van dewelke ik, dat weet je toch,
myn volk, myn walkuren,
op het rechte pad zal brengen.
net zolang
geniet ik het voorrecht -
als eindelyk -
van de onvolwassene.
van
de hulpbehoevende.
de
letterkundig verantwoorde zeurpost.
giet water by, maar dan warmer water
- ik kan niet meer...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten