ludwig van de week

we beloofden elkaâr dat we zouden dansen by een kampvuur

en daar levend gevogelte zouden verorberen.

om geen aandacht te trekken,

zei ik toe.

ik wou dat iemand anders koning was en niet ik.

ik wou dat ik iemand anders

om amnestie kon vragen

en niet andersom.

- - - -

meteen de volgende nacht, een zondagnacht,

werd my een gewelddadige dosis valium

als babypoeder in het gezicht gewreven;

het begin van het einde...

ik lag half ondersteboven, zonder kleren aan

behalve nog een riem, als op een authentieke crucifix

bovenop een schamele boerenkar;

myn vrienden

klapten zich in het gezicht,

al werden de sombere sneeuwklonters

op hun lange rylaarzen

door myn schrik eigenlyk enigszins getroost.

- - - -

zeker een uur lang, zonder pauze, werd ik daarna

als aan een spit op tandwielen

door een onnoembare donkerte naar beneden,

dieper naar beneden gelaten

als

in een kinderboek.

- - - -

in hun opvattingen over jou, mooie man,

reflecteren zich

hun eigen morele bekentenissen.

zich reflecterend aan jou,

spreken zy, zonder het terdege te beseffen,

over zichzelf.

dat is waar,

het gaat over hun eigen verlangens,

zelfs in die oneindige scheldpartyen van ze.

- - - -

uw beheerraad heb ik

naar myn hand gezet, dat klopt.

ik loop ondertussen door uw kindertehuizen alsof ik die

eigenhandig in de hand heb, en laat er

de windhonden dansen,

dat alles, dat klopt.

gerust wil ik ook wêer opstappen, als iemand tenminste

myn verantwoordelykheden zou willen overnemen.