als mensen met mekaâr gaan vryen,
is dat per definitie ergens aangrypend.
daar zy zich
ten prooi schenken
aan een vorm
die hun eigen persoon het petje te boven gaat.
eens zo roerend zyn die vryende figuren
die tachtig jaar na christus
door
het schuim en as van een vulkaan
eerst als geliefden
ten prooi vielen
aan hun eigen begeerten
maar daarna ook nog eens,
opniéuw als geliefden,
aan het rampzalige van de natuur zelf:
met de bedoeling,
tweeduizend jaar later
te worden
tentoongesteld.
onder alle nutteloze levens
het enige
dat toch een verschil uitmaakt.
te hebben bestaan
om te zyn uitgemond,
voor onze twee ogen,
in zo'n geschrokken copulerend museumstuk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten