waarin vitalski uitlegt waarom hy nog maar eens in de ban is getuimeld van de meesterlyke roman "het slot" van franz kafka - onze excuses aan diegenen voor wie, om deze reden, deze ene 'state of being', uitzonderlyk genoeg, niet integraal te volgen is...
eenieder neemt wel eens het woord "kafkaäans" in de mond, of iets minder vaak ook het woord "kafkaësk"; daarmeê dan iets bedoelende als "bureaucratisch labyrintisch"; deze dooddoener doet onrecht aan al die vele andere dimensies in kafka's werk - althans, ik herlees niet graag, ik wil meestal voort naar het volgende, volgens de kinderachtigheid van een verzamelaar, doch nu ben ik toch, voor de vierde keer in myn leven, per ongeluk opnief "het slot" beginnen te consumeren... minder programmatisch dan "het proces", meer organisch, en dus nog sterker - litteratuur als een drug, in die zin dat ze je dagelykse waarnemingen doorweekt. de door ondergetekende meestal niet erg gewaardeerde rilke had het uitzonderlyk genoeg wél by het rechte eind toen die stelde:"op één of andere afdwingende manier gaat iédere zin van kafka jou persoonlyk aan"; wat vooral zo raar is omdat zyn universum toch totaal niet realistisch is. gelukkig: behalve het problematische, is ook wel het betoverende herkenbaar, het "zelfs-in-de-buitenlucht-geborgene"; behalve naargeestig, is kafka's universum ook gezellig, dankzy zyn styl, en ook dankzy een zekere charles dickens-achtige beslotenheid (kafka was een grote fan van dickens.)
de grenzen tussen binnen en buiten, tussen familiair en protocolair, worden door kafka steeds geridiculiseerd; kom je by een ambtenaar op kantoor, dan zit deze in dat kantoor rechtop in zyn ligbed, compleet in zyn pyjama - en dit ken ik, lezers, van myn eigen oneindige woonkamer-toernee: ik sta (hoe je het ook keert of draait "professioneel", want ik leef hiervan) theater te acteren - in al die mensen hun duivelse woonkamers; als onbekende kom ik, dag in, dag uit, temidden van hun verjaardagsfeestjes terecht, kryg hun badkamer als backstage aangewezen... zyn dit nu gewoon vrienden van my of is dit een "publiek"? ben ikzelf dan niet, inderdaad, zoals die landmeter K, die, op bezoek by een officiële bode, onverwacht binnenvalt in diens achterkeuken, waar net een stel kinderen door hun grote zus in bad worden geduwd?
2 opmerkingen:
't Is weer toevallig ... je schrijft:
"... in die zin dat ze je dagelykse waarnemingen doorweekt."
En laat ik nu net een boek uit hebben dat ook dat effect op mij heeft, en laat die titel nu net - hou je vast, "Kafka op het strand" zijn (Murakami).
Nu goed, er wordt hier en daar wel naar Kafka verwezen, maar verder is het wel een andere wereld (of waarschijnlijk zijn er verbanden, maar daar moet ik nog eens over nadenken).
En dat van die grenzen tussen het familiaire en protocolaire ... hoe meer je die inderdaad laat vervagen, hoe gemakkelijker alles verloopt. Dat verklaart waarschijnlijk ook een stuk van het succes van die living optredens. Het publiek denkt misschien even goed als jij: Is dit nu een vriend of een "Artiest".
de telepathische verbintenis tussen onze levenslopen is reeds lang niet meer alledaags!!
Een reactie posten