met luv naar het werk en de kinderen op school, merkte ik om halfnegen smorgens dat ik, voor het eerst in zestien jaar, nog eens "tyd voor myzelf" kende, zoals dat zo lullig heet.
in de ochtend ben ik een oude tekst van myn eigen hand nog eens aan het bekyken geweest, vele bladzyden fictief proza; twee uur lang schommelend tussen dan weêr hier myn neus voor ophalen, uit desinteresse ("dit interesseert niémand!"), maar dan toch weêr die papieren opniéf vastgrypen, toch weêr voortlezen...
een paar telephoons, ondermeer naar de techniekers van cultureel centrum kortenberg...
rond elf uur in de warme voormiddag naar "het stort" gereden, nog zo'n favoriete hobby van me... het ging over maar een negental grote rotsblokken die wegmoesten, "de moeite niet waard," zouden jullie in koor opmerken, maar ze lagen nu al een halfjaar in de garage en daar horen ze ook niet. en wachten tot ze geheel uit zichzelf zouden zyn vergruisd, daar ben ik te oud voor...
begin september is het steeds lang aanschuiven aan het stort; september zynde voor de rest van het jaar wat maandag is voor de rest van de week; goeie voornemens, handen uit de mouwen; dus: ik had lectuur meê voor achter het stuur - nog steeds die biografie over truman capote. een slechte schrijver (op "in cold blood" na), maar dat zegt niks over zyn biografie; zie immers, over zyn schouders, een caleidoscopische uitzicht op de hàrd swingende amerikaanse jaren vyftig, de jaren zestig waar hyzelf het spoor byster geraakte, en de jaren zeventig die hem kapotmaakten...
charles jarvis vraagt me al een jaar lang iedere dag om eens langs te komen op zyn nieve appartement in berchem - maar dat blyft er niet van komen...
by de bakker vyf koffiekoeken besteld. pas daarna, eens ik die op had, my gerealiseerd dat my om één uur smiddags een meeting wachtte: in een restaurant. een goed restaurant dan nog, namelyk by name de walrus in de jan van beersstraat....
aldaar dan maar een (lekkere) soep gegeten zonder meer. tomaten en selder.
de mens met wie ik samenzat, dimitri cools, was zonet in malaga geweest. waar 'ie by alain grootaers op bezoek was en diens echtgenote, myn vroegere vriendin jacobien huisman. alain grootaers, voorheen hoofdredacteur van p-magazine, en zoveel andere mondaine dingen, is daar nu officieel ingeschreven als "boer". hy verdient er bitter weinig, maar genoeg om van te leven, en voor zyn part, zei hy, volgens dimitri, kan het hele vlaamse ambitie-wereldje hem voorgoed gestolen worden.
de dienster van "de walrus" is erg cool, in mooie, gepofte mouwtjes en rode shorts; jammer dat ik haar niet durfde te photograferen.
op de terugweg, met de fiets, nog vaker voor het rood gestaan dan met de heenweg. de verkeersingenieurs die de antwerpse amerikalei hebben heraangelegd vier vyf jaar geleden, verdienen glansryk één enkele aanduiding, meer specifiek die met het woord "imbeciel". het fietspad zigzagt over de baan, als ontworpen juist met de bedoéling om fietsers zo vaak mogelyk te doen oversteken.
om halfvier mollie gaan ophalen. aan de schoolpoort staan wachten: tot die poort naar omhoog gaat met veel gekletter. een gebeuren zo opwindend dat het doet denken aan puberale verliefdheid.
van halfvyf tot vyf geslapen in de bovenste slaapkamer van de klappeistraat met rocco james conan tegen my aan.
dan weêr naar beneden voor een stevige macaronischotel.
dan overhuis, blootsvoets; voor de tweede dag op ry, immers, myn pa en ma, die myn huis in de lindeboomstraat helpen oppimpen. keukenkasten geschrobd, zelfs de wasmachine hersteld. myn moeder overigens terug van een zoveelste controle in het gasthuis: nog steeds bevestigd dat ze 100% genezen is. dus: laat die check-ups nu verder maar, het is goed.
weêr by luv in de zetel gelegen. langdurig getelephoneerd met bert lezy. het laatste deel van "ironman 3" uitgezien. blootsvoets door de straten gelopen.
opnief twee uur lang die stukken proza zitten te bekyken. opnief slalommend tussen enthousiasme en dan weêr desinteresse.
het journaal. café corsari. compassie met hoe wendie van wanten daar wordt "geïnterviewd" (lees: gepest; en dan bovendien door niet één, maar wel door twéé kerels - lafaards!...)
nu ga ik er weêr vandoor hier.
o, niet meer in dit huis te wonen binnenkort - ik kan het my niet voorstellen... maar goed, ik kan het my wél voorstellen hoe ik dat andere huis, in de sniederstraat inricht. welke verhuis zal plaatsgrypen in november.
2 opmerkingen:
leuk verslag :):):)
die 5 koffiekoeken zijn er wel te veel aan :):):)
en ja, die 2 zetten wendy verschrikkelijk te kakken maar ze slaat er zich wel heel goed door!
have another nice day :)
thank you, lovely rita...
Een reactie posten