woensdag 31 december 2014
prent vd week
agenda
goed, cfr debbie harry speelt àltyd met oudjaar, dat brengt geluk over het jaar dat begint, zegt zy.
linkie
http://janpaulvanspaendonck.blogspot.be
wat deed je te woensdag?
gespreks-onderwerpen waren: hoe kan sherlock holmes een verhandeling hebben geschreven over de motetten van de zestiende eeuwse orlandus lassus? waarom rookt sherlock holmes volgens de overlevering een kalebas, terwyl hy dat in de verhalen zelf niét doet? hoe was het om te overnachten in het huis van de baskervilles?
voor de literair-historicus een bykomend voordeel: hier uit een van deze vensters boven de bibliotheek van het roelof hartplein, gebeurde het dat jan arends (1925-1974)in snoekhouding door het venster sprong...
column streekkrant editie antwerpen
DEERNIS VOOR ONZE FLYERAARS
Welke sinjoor kent ze niet? De Antwerpse jongens en meisjes die, al dan niet verkleed als pinguïn, Calimero of Duracell-konijn, foldertjes staan uit te delen op de Meir, de De Keyserlei of in de Schuttershofstraat? Ter meerdere eer en glorie van McDonald's, Media Markt of Fnac? Deze ijverig gonzende bijen, in de korf genaamd Antwerpen, vormen zeker geen randverschijnsel waaraan je zomaar voorbij kan gaan. Tezamen met het volkje dat enquêtes afneemt (al dan niet telefonisch, al dan niet gewenst), vormen ze op de arbeidsmarkt een klein legioen, dat behoorlijk angstaanjagend zou zijn, mocht het in groep op je afkomen. Advocaten, dokters en pastoors gebinten volgens de traditie meer respect, maar ook deze pamfletjesverdelers doen een ganse industrie draaien, dankzij dewelke het aantal bankovervallen aanzienlijk afneemt.
Overigens vormt dat volkje wel een handig afleesbare barometer voor de sfeer van een bepaalde stad. De pamfletjesverdelers van Londen bijvoorbeeld, werken vanuit een volstrekt andere attitude. Meteen van zodra je Victoriastation buitenkomt, zie je ze werkelijk overal staan, op iedere hoek van elke straat, zelfs in de minder commerciële buurten. Maar daarginds, over het Kanaal, daar bewegen ze zich niet eens meer. Ze staan er maar wat te staan, hun briefjes in één opgestoken arm. Of je die briefjes nu van ze aanneemt of niet, dat zal hen volstrekt worst wezen. Misschien zijn ze wel de openlucht-afdeling van Madame Tussaud's? Neen, geef mij dan maar de veel meer levendige, toch iétsje beter gemotiveerde distributeurs van bij ons! Sommigen van die meisjes glimlachen je zo ontwapenend lieftallig tegemoet, dat je bijna geneigd bent hun hele stapel van ze over te nemen.
Doorgaans betoont het publiek deze mensen helaas niet de eerbied die ze verdienen. Als je niet bestand bent tegen pamfletjesverdelers, zoek dan toch geen winkelstraten op! Onze winkelwandelstraten maken van commercie nu eenmaal een sport, zo hoort het toch? Daarstraks nog zag ik, vlakbij het Centraal Station, in volle feestdagen-tijd, zo'n zurig vrouwmens een flyer van zo'n jonge, brave kerel aannemen. Zonder het papiertje ook maar één blik te gunnen, gooide ze het in de allereerste vuilnisbak die ze tegenkwam - vlak voor die jongen zijn neus. Waarom niet de simpele beleefdheid opbrengen om toch eerst de hoek om te slaan? Wat zijn dat nu voor manieren? Om die jongen zijn dag weer goed te maken, nam ik een flyer van hem aan, stapte er al lezend enige meters mee voort, en keerde dan terug met de vraag:"Mag ik zo nog één briefje alstublieft?"
column streekkrant - editie kempen
VERKLIKKERS IN WUUSTWEZEL
Onlangs had ik een optreden in De Kadans in Wuustwezel. Direct nà die zeer fijne ervaring, liep ik een paar meters verderop een café naar binnen - en neen, ik bedoel niét café De Bijl, maar wel een heel ander café daar in de buurt; een plek die ik hier echter, om begrijpelijke motieven, niét bij naam ga noemen. Ik ken de cafébaas daar echter een beetje, een man die naar de bijnaam "De Witten Eddie" luistert (àls hij luistert…) Juist toen ik er binnenkwam, sloeg Den Eddie in zijn voorts ledige staminee een krant open, en viel zijn oog op een robotfoto van een kaalhoofdig misdadiger, gezocht wegens een schietpartij aan de grens tussen Nederland en Kasterlee. "Miljaar," zo begreep Den Eddie meteen. "Die gast, die zie ik hier geregeld in mijn café!" En ziedaar, ongelooflijk maar waar: precies op datzelfde moment komt die Karpatenkop naar binnen geschreden. Inderdaad dezelfde persoon, geen twijfel mogelijk...
Den Eddie voltrekt zijn burgerlijke plicht, door ogenblikkelijk, zo stiekem hij kan, naar de gemeentelijke politie te bellen. "Die kaalkop die gijlie zoekt voor die roofoverval in Kasterlee - die is hier juist mijn café binnengekomen! Maar," zegt hij er nog bij, "Kunt gijlie het hopelijk een beetje discreet aanpakken?" Nog geen anderhalve minuut daarna vallen er twee agenten de kroeg binnen. In een handomdraai hebben zij onze schietgrage schurk bij zijn lurven en brengen hem weg. Zo eenvoudig gaat dat tegenwoordig. Den Eddie haalt adem en gaat weer aan de vaat. Het café loopt vol, geen vuiltje aan de lucht.
Nauwelijks één uur later wandelt die kaalkop over wie het gaat, opnieuw het café binnen. Den Eddie schrikt zich een baviaan met een bult. "Eh… Eh… Wat gebeurde er daarjuist allemaal?", zo houdt hij zich van den domme. "Ge moet een klikspaan in uw café hebben zitten. Iemand van uw cliënteel moet mij hebben verward met een zwaar misdadiger en de politie hebben gebeld. Gelukkig," sprak de kalerik, "Gaven ze hun vergissing wel toe. En," zo besloot hij, "Ik moet zeggen dat die vent wel héél erg hard op mij lijkt!" "Neen," zei Den Eddie. "Er is geen enkele reden om te denken dat die klikspaan hier in mijn café zou zitten! Dat zijn hier allemaal brave mensen, die zich alleen maar met hun eigen zaken bemoeien!"
Ik nam Den Eddie apart, namelijk om hem te bedanken voor deze column. "Maar," zei ik, "Als ikzelf één dezer in de bak vlieg, dan zal ik wel weten aan wie ik het te danken heb!" "Ge ziet dat verkeerd," aldus Den Eddie. "Als er binnenkort iemand in uw plaats in de bak vliegt - ja, dàn zult ge weten wie ge daarvoor zult mogen komen trakteren!"
afterLink
de enige overgebleven muziek-compositie van james joyce. tart de verbeelding, werkelyk! wat als hy zich veel meer hiérop had toegelegd? pas op - zo mooi dat je het twaalf keer na mekaâr wil opleggen...
dinsdag 30 december 2014
gastdichter victor glorieux
KORT VOOR NIEUWJAAR
precies een jaar geleden
op oudejaarsavond
by de zus van carla thuis
viel ik in slaap op de bank
rond een uur of negen.
de man van carla haar zus, nonkel charel,
tegenover my in kaarslicht
bezig noten te kraken,
en carla en haar zus deden de vaat
in de keuken
waar de radio klassieke muziek speelde.
nonkel charel zag ik zo bezig
en ik voelde:
allebei m'n ogen vallen dicht, vanzelf...
weêr
wakker,
overeind springend, in ademnood,
was
het, zei carla,
nà middernacht -
je
hebt het vuurwerk gemist.
maar,
zei ze, het
stelde niks voor.
hoe kom ik hier dan terecht? we hebben
je
met
z'n vieren
in een taxi gedragen...
hoe dan?
en de volvo dan?
nonkel charel is ons
met de volvo achternagereden.
en met die taxi daarna dan
terug
naar de lange van bloerstraat.
dus
de volvo
staat hier
gewoon
voor
de deur?
alles wees erop
dat ik
thuis was by carla.
voel toch eens
haar bikkelharde tien vingers,
haar dunne, zure pyjama -
dat satyn...
in principe
was ik hier niet zo graag meer,
tegenwoordig.
ik reikhalsde in feite
naar myn éigen stek,
myn eigen, wilde huisdieren,
myn éigen kamergeur.
althans deze nacht
zei ik haar oprecht
dat het allemaal zeer geweldig was.
slaap zacht, zei carla.
pas veel later
zocht ik gedurig
myn bril by mekaâr.
ontliep het koude, strakke bed,
ging in slow-motion
de met tapisplein beklede trappen af.
en
dronk een groot glas kraantjeswater.
op straat
marokkaanse jeugd
die nog één en ander deed knallen.
zo
was het jaar
dat nu byna voorby was
begonnen.
famous last words
"op deze manier heeft het leven geen zin meer..."
maandag 29 december 2014
prent vd week
evening gig
aanvankelyk was dit nog eens zo'n optreden waarby ik, tydens het arriveren, hardop dacht:"ik moet die mensen heel eerlyk en vriendelyk uitleggen dat ik zo niet kan spelen, dat ik, als even goeie vrienden, onverrichterzake weêr naar huis ga... echt waar...
na te hebben getankt
na het sportpaleis te hebben gepasseerd
waar els crawls met myn kaarten naar clouseau is gaan zien:
opgetogen de seefhoek weêr binnen ryden -
yes:
het is nog maar twaalf uur!
dwz na nog wat correspondentie, resten my nog een dikke twee uurs om in de machine-kamer voort te arbeiden aan myn conan doyle-studie!
zondag 28 december 2014
prent vd week
de voorbye zaterdag...
nu wordt deze ruimte door de provincie verkocht aan particulieren.
dat zal wel iets opbrengen, maar zeker niet genoeg om al die artificiële, van bovenaf opgelegde cultuur-initiatieven te blyven by-pompen...
famous last words van fictieve figuren
"sometimes i just kill myself."
afterLink
film, losjes gebaseerd op "the lost world" van arthur conan doyle (1859-1930), zy het jamemr genoeg enkel de "wet cleavage"-fragmenten...
zaterdag 27 december 2014
state-of-being, 27 december 2014
we beleven een paar dagen in de mother womb, behalve myn kinderen zie ik amper iemand, en hoewel ik hier en daar nog wat anders te doen heb, ben ik toch byna alleen maar bezig met lezen. om de twee dagen zit er een nief boek in myn brievenbus, telkens in een dikke, geheimzinnige envelop, meestal uit engeland - wat niet eens een dure grap is, want veelal zyn het tweedehandse penguin-pockets, waarvan de verzendkosten de kosten van het boek zelf in duplo overstygen; maar zo kryg ik zodus aldoor, aan de lopende band, het ene ideale kerstcadeau na het andere binnen, vandaag "de verzamelde verhalen van brigadier gerard". (indeed: conan doyle heeft zeker niet alleen maar sherlock holmes-verhalen geschreven, en deze verhalen hier, van die napoleontische brigadier, zyn eigenlyk veel toffer dan je aanvankelyk zou willen vermoeden...)
het enige dat er, in het echte leven, "gebeurd" is, is dat ik byna een muis heb weten te vangen - aldus: dat is het enige dat er, by nader inzien, byna is gebeurd (alles dat vandaag gebeurd is, is alleen maar byna gebeurd...)
het zag ernaar uit dat ik het ondier, dat een strikje droeg en rubberlaarzen, te grazen had - maar: toen is het toch kunnen gaan lopen, onder een yzeren deur door, die hier één millimeter boven de vloer hangt; onbegrypelyk! (maar: ik heb eens ergens gelezen dat muizen hun ledematen uit hun kom kunnen heffen, vandaar...)
's avonds kerstfeest by ons ma en ons pa. mollie had haar meest slappe lach ooit; er stond een bord met daarop een gigantische puddingtoren voor onze neus; ik schudde het bord weg en weêr, waardoor die pudding ging trillen, en sprak onderwyl:"kyk, dit hier, dat zyn de billen van mama; ze stapt naar de keuken." een triljoen keren opnief moeten voordoen, op den duur kreeg ze van het lachen buikpyn.
zeven minuten dààrna kreeg ze een huil-aanval...
in het laat speelden we één-en-twintigen, ging niet slecht, in het casino kan je ook één-en-twintigen maar daar durf ik het niet aan...
nu is het, eens kyken, twee uur in de winterse nacht... by de rode gordynen van de machine-kamer gaan voortlezen in "the hound of the baskervilles". hoewel je daar al minstens zes verfilmingen van hebt geconsumeerd, ken je toch de plot niet meer; zodat je alsnog ten zeerste vreugdevol van het origineel kan knabbelen heden.
x
vrijdag 26 december 2014
berichtje
donderdag 25 december 2014
state-of-being, kerstdag 2014
drie uur in de vriesnacht - dwz: buiten op straat is het ineens heel erg koud; hierbinnen, dwz: hierbeneden, in de zogenaamde "machine-kamer", draaide de vernieuwde chauvage succesvol op volle toeren. met op de achtergrond het frivool-intelligente "de notenkraker" van tsjaikovski (1840-1893);
wellicht in myn leven de aller-eerste kerst ooit die de aanduiding "mank" verdient, door toedoen van die verbysterende familie-ruzie die nu al ik-weet-niet-hoelang voortduurt, onze familie dermate versplinterende dat, naar het eruitziet, de aanstaande byeenkomst in het ouderlyke thuis voor kerstmis, niét als integraal zal kunnen worden aangekruist. nog niet zo overdreven lang geleden zei ik het katholieke geloof met spyt algehéél vaarwel, niet naar koud-wetenschappelyke, maar wel naar morele wenken (de eeuwenoude kerkelyke bescherming van kinder-mishandelaars; de pauselyke anti-condoom-campagnes in africa, ...); toch blyf ik, wat hadden jullie anders gedacht, het silhouet, om het zo te zeggen, van de katholieke vorm wel omarmen; doordat een sterveling het laatste woord nu eenmaal moét laten passeren (het alternatief is hubris); en daarom betekent kerstdag nog altyd alles voor my; de vete van een familie die met kerst niet herenigd geraakt, steekt een rubicon over - en dat geeft dus kriebels. de blasfemie, de daarmeê over zich afgeroepen straf bovendien... 's nachts droom ik tot myn verrassing dat ik aloude familie-photo's terugvind, en barst in tranen uit; en zo word ik dan wakker.
in, welteverstaan, een zeer goede, mooie wereld, dat wel.
het dak onderhand gerepareerd, van els crawls een boek gekregen over charles waterton, ...
want toch, geëerde lezers, beheerst uw dienaar de capaciteit van innerlyke rust. myn hart is al zo vaak vertrappeld en geschonden, door een echtgenote, door beste vrienden; door al eens eerder, kortstondig, een broêr; door onoverzienbare legers van werkgevers en mede-acteurs, legioenen van critici en andere "cultuurdragers", door een welhaast aangenaam regiment van vriendinnetjes - niet dat je immuun wordt, maar wel geraak je getraind in het gevoelen. of, korter gezegd, voor eenieder geldt dat ONZE REIS HIER OP AARDE TE KORT VAN DUUR IS, TE KORT OM ROTTIG WAKKER TE WORDEN EN ROTTIG TE GAAN SLAPEN; één van de twee moet af en toe kunnen, maar de beide tezamen - NOOIT. MEER.
aldus.
aldus, lezers, slyt ik deze winterdagen grosso modo in verregaande voldoening.
de kinderen iedere dag ietsje meer communicatief, als individu win je daarmeê ook aan ademruimte.
de laatste paar maanden ook mogelykheden tot babysit; 1. onze pa en ons ma, die hier, godlof, om de hoek wonen sinds kort; 2. juf kimberley, van de crêche; en sinds vandaag ook 3. merlyn, de oudste dochter van myn gewezen partner-in-crime geert beullens; die merlyn kwam vandaag toch alvast "nanniën", dwz met de kinderen spelen (ze rondtrekken in een kartonnen doos, twee uur lang) onderwyl ikzelf, tot nader order, naar hierbeneden, de machine-kamer kon.
hoelang had ik hier al niet meer overdag kunnen arbeiden? ja, dit was een kerst zeer waardig...
huiswerkmatig twee grote dingen in het verschiet; de première van victor glorieux links (een reeks try-outs in januari), het radio-programma over sherlock holmes rechts (opnames begin februari.) dat laatste vergt oneindig veel leeswerk, wel zéér aangenaam...
ook myn seksleven swingt heden overigens de pan uit, echt heerlyk - maar: als pseudo-getrouwd man, die ik ben, kan ik daar weinig over kwyt. dat is een voordeel van dat àndere bestaan, dat van de libertynse vrygezel: als literator kan die zichzelf, aangaande zyn liefdesleven, honderd procent laten gaan; in gedichten, romans, brieven en dagboekblaêren; doordat hy zyn partner geen naam hoeft te geven. vertel ikzelf nu van die wilde, sportieve dingen, van allerlei lichamelyke soorten, dan krygt luv diezelfde dag nog een hoop telephoons. en ja, helaas: als ik de lezer bezweer: komaan, jongens - luv heeft hier niks meê te maken!!; ook dàn krygt zy diezelfde dag nog een hoop telephoons. als getrouwd schryver zit je m.a.w. in een lose-lose-situatie (ook genoemd: een "én-én"-verhaal...) ikzelf eens temeer, doordat ik vooral in uitgerekend confessionele liefdeslyriek zo yzersterk was...
vandaar dat er toch een zeer kloek fictief omnibus op stapel staat, "de opkomst en ondergang van circus bulderdrang", achthonderd bladzyden pure fictie; ik was daar reeds druk aan bezig, totdat ik voor dat sherlock-holmes-ding werd weggeroepen.
anyway.
ik wens u een prettige kerstdag nog.
woensdag 24 december 2014
prent vd week
flip ik helemaal, of is dit inderdààd straffe kost voor een kindje uit de eerste kleuterklas?
haar juf is vanmiddag overigens by ons thuis mollie komen bezoeken - ze is ongeveer een maand niet meer naar school geweest. wellicht is ze na de vacantie wel eindelyk genezen...
linkie
http://www.deathandtaxesmag.com/204250/11-actors-everyone-hates-to-work-with/?-0
de voorbye dinsdag
was erg lollig, zoals meestal, al zyn we beiden ten zeerste ten-onder gegaan...
maar gelukkig waren we eindelyk nog 'ns met zyn tweetjes op stap...
famous last words
auteur van "alice in wonderland", lewis carroll:
"doe die kussens nu maar weg... ik ga die niet meer nodig hebben..."
dinsdag 23 december 2014
dinsdagbunnies
vickie florus, echtgenote van brick van dyck
en een serie jonge actrices uit het victoriaanse tydperk...
prent vd week
de vader van conan doyle, de auteur van sherlock holmes, was een begenadigd graficus. geleidelyk aan, niet alleen door veel drank, is die man zo gek geworden, dat hy in een asylum eindigde. wel bleef hy tot zyn laatste snik elfjes en trolletjes tekenen.
later zou conan doyle, om te bewyzen dat zyn pa niét gek was, met alle geweld "wetenschappelyk aantonen" dat elfen echt bestaan...
Abonneren op:
Posts (Atom)
