in myn kale slaapkamer te bed gelegen, en blyven liggen, net zolang totdat de kuisvrouw en haar zus de rest van het huis hadden opgeruimd - een bezigheid waarby het een stryd is om ter meest luidruchtig: de stofzuiger versus hun kosovaarse dialoog, uitgeschreeuwd vanaf de ene kamer (de keuken) tot de andere (de badkamer één verdieping hoger); al zyn dit de enige soorten van herrie die ik, wonderwel, bemin eêr dan verafschuw, misschien doordat ze wyzen op een bedryvigheid die, nogal wiedes, myn eigen levenskwaliteit rechtstreeks ten goede komen.
rond één uur smiddags stond ik dan toch, gekleed en gepoetst, in de ledige woonkamer, dewelke op zo'n ogenblikken erg groot is (anders lopen hier kinderen in rond, en dus ook hun torens van speelgoed en breedvoerige levensdrukte); vanzelf begon dié specifieke drang in my op te borrelen, o lezers, die zich erin verlustigt, theatrale teksten te staan debiteren, veelal heftig ysberend, ook meestal met een dictaphoon in de hand (ik ben aan een gloednieve conference begonnen, moet wel pas tegen zomertyd klaar zyn), en dit gevoelen, "zin om te repeteren", is niet iets van alle tyden; net zo vaak geraak je enkel schoorvoetend in gang... juist toen myn borst, longen en twee schouders voldoende lucht hadden aangezogen, teneinde het verhaal te beginnen, liep luv plotsklaps naar binnen, langs de glazen middendeur, komende van haar school, met de bedoeling om de bakfiets te leveren, met dewelke ik iedere maandag om twintig na drie in de middag de kinderen van school haal. in plaats van myn toeverlaat romantisch te groeten of toch alleszins een tas thee te bieden, hoorde ik myzelf uitspreken:"dju - gy komt thuis??"
is dit niet genoeg om voor 47 jaar te zullen worden veroordeeld, niét tot het helle-, dan wel tot het vagevuur, dat ook geen lachertje is?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten