geen conversatie vandaag, of toch maar nauwelyks. wel pure doodsstryd - sterven, naar adem happen, verstikken. ze klampte zich uit àl haar macht aan myn handen vast, zakte aldoor in mekaâr - een paar keer dacht ik: hey??,- hey!!,- is ze... is ze niet meer by ons?? - hey! maar dan kwam ze daaruit toch weêr overeind, in myn armen (dwz haar schouders in myn armen, haar aangezicht op het tafeltje); dat duurde zo precies een uur. intussen, zonder geluid, aan de wand tegenover ons, de televisie; ondertiteld in gele letters, in haar geruite hemdje barbara pas van het vlaams belang:"twintig jaar na dutroux is er totaal niets veranderd!"
toen ik voort moest, kwamen er twee verpleegkundigen - met een kalmeermiddel.
"is het wel goed om haar te bezoeken, als ze er toch alleen maar geagiteerd van geraakt..." "ja maar," zei de hoofdzuster, "helemaal géén bezoek is toch ook geen optie?"
's nachts hier in de machine-kamer een uitgebreid postpakket te verwerken gekregen, komende van myn boekhouder uit boechout. stapels papieren voor het belgisch staatsblad; voor de zetel-verhuis van myn firma, "studio vitalski", meer niet. op ieder blad een post-it van de assistente van myn boekhouder:"hiér tekenen!" "hiér jouw paraf zetten!" "dit blad in déze gefrankeerde envelop steken, en meteen op de bus doen!" instructies als voor een zesjarige, waterdicht en aldoor met uitroeptekens... ze kennen my daar stilaan...
herbert maria nelson, hier zogenoemd, vindt de doses methadon die de doctoor hem dagelyks bezorgt, veel te klein - maar: hy kan soms methadon overkopen van één van zyn junk-vrienden. "heeft die vriend van jou dat spul dan niet zélf nodig?" "toch wel... maar hy legt zich erby neêr, dat hy zich dan een dag of twee héél erg ziek en miserabel gaat voelen..."
o god... en waar heeft die vriend van hem dat geld dan zo dringend voor nodig...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten