schetsen,
hier niet om te worden gelezen,
maar slechts als aanduiding om te zeggen, "ik ben ermeê bezig"...
het is zaterdagavond.
saturdaynight.
herman brood.
de jeugd doorkruist de grootstad op zijn zelf bijverdiende brommerkes
de jeugd laat zich ontmaagd worden op de zolder van een zelfgemaakte discotheek
waagt zich hier en daar aan lesbische experimenten
experimenteert met drugs
sommige jongeren moeten zelfs naar afkcikcentrum
enfin, de jeugd is z’n eigen aan het amuseren.
zaterdagavond.
en zelf
zit ik
naast mijn vriendin in haren bruine leren zetel
met een zakje chips dat al zes weken open is
televies te zien
een aflevering van terzake, eigenlijk een aflevering van veertig jaar geleden maar
die politieke actualiteit is al veertig jaar hetzelfde
dus das nu op zich ni zo heel erg
maar wel besef ik tegen m’n eigen:
als ik nu vandemiddag is voor éne keer toch is had doorgedrukt,
als ik is, voor ene keer, ni zo laf en zo angstvallig en schrikachtig
en zo schichtig en zo timide was geweest,
en ik was toch wél naar die nancy vanbelle geweest, in de kernenergiestraat van de middag,
dan was naar alle waarschijnlijkheid
heel mijn leven
helemaal anders geweest
dan zat ik nu bij die Nancy Scheltjes - - -
in de zetel - - -
naar den televies te zien - das toch een ander verhaal!
en dan, lap, om kwart na elf savonds
daar kunde uw klok op vastleggen
das bijna een ritueel aan het worre:
onze jongste, de rocco james conan is naar beneên gekomen,
onder enen arm een slaapkussen,
onder een anderen arm een doos corn flakes, - die hem altij mee naar boven mag nemen.
“pa-paaaaa?...”-
ik denk bij m’n eigen waarom papa! waarom ni mama! we zitten hier met twee!
wa heb ik verkeerd gedaan in mijn leven, dak kik dees allemaal moet meemaken!
“papa er zit een monster onder het bed!”
ik zeg een monster onder uw bed, da kàn ni,
da monster da zit hier vlak naast mij hier in de zetel!
en das erg, maar daar kunde niks tegen doen!
als ge da doodslaat zijde gij de slechterik!
zo'n kind moete echt àlles uitleggen...
allez zegt m’n vriendin ga voor alle zekerheid toch maar is efkens zien --
voor alle zekerheid toch maar is efkens gaan zien --
wa bedoelt die,
precies of ge weet maar nooit,-
ik krijg al schrik!...
trouwens op den trap
krijg kik écht al schrik;
want wa moet kik verzinnen als daar nu subiet écht
een objectief waarneembaar monster onder die z’ne matras ligt -
de police bellen?
hallo eh met don vitalski, van de august sniedersstraat 55 in antwerpen,
om te zeggen - neen, van de middag heb ik die al twee keren gebeld omdat
den buurman van schuins-over voor ons garagepoort stond -
nee deze keer is het
bij onze jongste, de rocco james conan, zit er precies, maar ik weet het ni helemààl zeker,
een monster onder die z'n bed - denken jullie
dat de flikken voor zoiet langskomen??
trouwens als die daar wél voor langskomen,
tegen dat die flikken hier aankomen
is da monster ondertussen natuurlijk al lang helemaal ergens anders naartoe -
eh zo'n monster Blijft ni onder het bed liggen, das is just het erge,
als da wél bleef liggen waardat da lag, dan Zou ik de flikken zelfs ni bellen,
want dan was er geen probleem.
- hoewel, da zeggen die flikken tegenwoordig ook:
vitalski, wij worden da stillekes aan beu
da gij ons altijd alleen maar als er problemen zijn!
ik kom in de rocco z’n kamer binnen,
- da ligt daar allemaal weer ongelooflijk hard overhoop,
een kruising tussen een tsunami, een aardbeving, een meteorietinslag
en een neucliaire waterstofbom -
das wel altijd zo -
vooràl juist als ge daar vanmiddag nog aan het opruimen zijt gewees;t
dus met veel tegenzin, met m’n zere rug, buig kik mij onder die z’n beddeke;
nu, wa zien ik?,-
das lastig om te moeten vertellen
maar - tot mijn totale verbijstering,
wie schetst mijn verbijstering,
ik zal ze zelf schetsen, zo, kkkghhhhh!!!!
zien ik onder die z’n bed
écht
een monster zo op z’n hurken zitten -
eerst weet ik da ni helemaal zeker,
tis redelijk donker,
is misschien een sok is dat al vier jaar nimmer is gewassen,
of is da misschien een lege doos cornflakes is met twee ogen in -
maar dan hoor ik da zo zelfs asemen
hhhhhhhhhhhh
zo in mijn richting, hhhhhh -
precies ons grootvader indertijd...
wij dachten dat die aan het doodgaan was,
maar die was dus aan het masturberen terwijl wij dr allemaal rond stonden...
wij dachten die ga met z'n testament komen,
zo, hhhhhhhh
een supergrellig super objectief waarneembaar monster onder die zn bed -
maar ja wat moet ik doen?
als ik nu panikeer,
as ik nu begin te krijsen gelijk as in een horrorfilm,
dan gaat da manneke hier natuurlijk helemààl ni meer kunnen slapen
he, voor dien ene keer da ik met m’n vriendin is een romantisch avondje alleen zit
samen zo romantisch zitten zien naar ene interview met siegfried bracke;
zonder dat den eddie ronnie d’r moet bijzitten met z'ne commentaar -
dus:
ik hou m’n eigen kalm.
als vader
moogde uw eigen nooit laten kennen.
ik zeg voilà ziedet m’n jongen (beverig) monster bestaan helemaal ni...
ga maar vlug terug in uw bedje liggen he?...
ik voel m’n eigen daar wel wa schuldig bij...
maar ja, wete...
als da nu nog een klein monster had geweest,
dan had ik da wel aangepakt, waarom ni -
maar dees, zonder overdrijven,
da zag er echt wel een overdreven groot, grellig, afgrijselijk beest uit,
dus daar Kunde niks tegen beginnen...
kzeg allez m'ne jonge, ga maar vlug terug in uw bedje liggen -
doe wel misschien alle zekerheid uw armen onder de dekens.
ik geef die nog een kus,
ik hou die nog is ene keer heel goe vast
om daar afscheid van te nemen -
papaaaa
ik denk waarom zegt die altijd papa waarom nooit is ene keer mama
papa mag ik dan wel het lampke aan laten
ik zeg das goed jongen, laat da lampje maar branden;
- hoewel, ik kom zo terug, ik zeg:
misschien is da toch wel veiliger
als het licht uitdoe eigenlijk…
ik kom beneden.
en, slaap hem?
kzeg of hem slaapt da weet ik ni maar eh
in ieder geval,
veel last zullen we van da manneke voorlopig ni meer hebben...
(6 minuten)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten