column streekkrant editie kempen

MARKTEN

Er zijn vele markten in de Kempen, en wezenlijk zijn ze allemaal even fijn. Iedere zaterdag op de Grote Markt van Turnhout, elke donderdag in de Hannekestraat in Dessel, elke vrijdag op de Grote Markt van Herentals. “Als marktkramer ben ik geboren,” zingt eenieder wijlen The Voice Of Europe nog na, maar zelf mag ik dit écht zingen, want effectief stam ik uit een familie van marktkramers, gespecialiseerd in damesondergoed (echt waar!) Maar toch: het zal nu wel even duren vooraleer ik er nog eens ga kijken, want de vorige keer, dinsdag, op de Vrijheid in Hoogstraten, was vreselijk.

Het lag absoluut niet aan de markt zelf, maar meteen toen ik er arriveerde, zag ik aan de overkant van het plein een ongelooflijk mooi, jong meisje naar me staan wuiven. Ik dacht: die herken ik niet - maar, dacht ik, dat zal een fan van me zijn. Zo beroemd ben ik dus al. Dus na een tijdje wuifde ik dan maar terug, uit beleefdheid. Pas toén zag ik opeens in, dat ze niet naar mij aan het wuiven was, maar naar een jongen vlak àchter mij. De vernedering was totaal. Gauw stak ik dan maar over - totdat er een klein, oud mannetje mijn richting uitkwam. Ik dacht: die passeer ik langs links - maar: hij schuifelde naar dezelfde kant. Ik dacht: oké, dan passeer ik hem langs rechts - maar: hij schuifelde mee naar die andere zijde. En dan weer samen naar links, en dan weer samen naar rechts; zo bleven we bijna tien minuten lang tegenover mekaar staan drentelen, als een stel mislukte balletdansers - totdat hij opeens “Paljas!!” naar me uitriep.

Ik dacht: veel gekker hoeft het niet meer te worden... Ik arriveerde aan een kraampje, ik zei tegen mijn vriendin, al wijzend:“Kijk daar, schat! Dat is daar precies hetzelfde plastieken eendje, als bij ons Moemoe altijd in de veranda staat!” Ze zei niks terug, dus ik porde haar een paar keer in d’r zij - totdat ik opeens moest merken: mijn vriendin was allang verderop gelopen, ik stond hier tegen een wildvreemde aan te zeveren. Geen tof, lollig meisje, maar een overdreven deftig heerschap, een minister of zo, die er écht niet mee kon lachen.

Ik weet het ook niet meer, mensen. Ik begin stilaan, vrees ik, een beetje oud te worden...