tegenover mensen als baby olifant of de rode ridder ben ik totààl geen kenner, maar hier of daar kom ik figuren tegen die echt volstrekt geen verstand hebben van het marvel-universum, die ook niet begrypen wat er zo mooi aan is, en die mensen kan ik toch énige duiding geven. dat ga ik hier de twaalf komende dagen proberen te doen, iedere dag wel maar zéér kort.
1. de charme van de her-vertelling
het meest magische aan een gemiddeld superhelden-epos is het gegeven dat zo'n epos zich afspeelt binnen uiterst strakke regels. ogenschynlyk wordt er zomaar op los gefantaseerd, volstrekt ongerymd, maar auteurs die zich aan een nief verhaal wagen betreffende een van de bestaande superhelden van marvel, moeten zich juist plooien en dubbelplooien naar een arsenaal van rigoureuze premissen. als je een verhaal maakt over de hulk, dan moét die hulk op een ogenblik tegen tanks van het leger vechten - maar dat is een naïef voorbeeld, je moet er ook rekening meê houden dat hy ooit quasi getrouwd is geweest, met een zekere betty, dat hy vanaf een bepaald ogenblik het vermogen verliest om terug in een mens te veranderen (!), dat er intussen nog minstens drie andere hulken bestaan, dat de hulk in principe dé sterkste superheld is van allemaal, en dus niet kapot kan, et cetera. hoe sterker het scenario aan al die dogma's gehoorzaamt, hoe meer je als kyker of als lezer het gevoel krygt:"dit klopt!" "ja, dit is juist, dit is inderdaad dé hulk, en niet zomaar één of ander verzinsel!" ook de specifieke manier waarop hy zal zeggen:"hulk smash!" is enorm belangryk.
hier trouwens toch even zeggen dat àlle films omtrent zo één premisse tekortschieten; volgens het officiële boekje is de hulk onoverwinnelyk: omdat hy groter wordt naarmate hy erger belaagd wordt. onder bepaalde helicopter-aanvallen zou hy dus echt 2000 meter groot moeten kunnen worden. maar dat heb ik in nog geen enkele film zien gebeuren, hy groeit of krimpt nooit (in sommige tekenfilms wél.)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten