dat vroege opstaan voor circus bulderdrang, na hooguit drie uurs slaap, begint zich ook op de andere weekdagen in te nestelen. aldus smorgens in alle vroegte de kinderen aan 't school afzetten, maar daarna tezamen met luv sinterklaas-boodschappen gaan doen, op de bredabaan. in myn eigenste kindertyd stond sinterklaas garant voor een overspoeling, een tempel van 2000 cadeaus die alle tegelyk op je neêrkwamen; dus wil je hetzelfde voor je eigen kinderen... inmiddels hebben we wel zeker genoeg by mekaâr - en: het hoeft absoluut niet allemaal duur te zyn, wel integendeel...
vervolgens in m'n eentje nog naar de kringloopwinkel voor kerstgerief, bovendien.
om ten slotte, om twaalf uur smiddags, als een betonblok in slaap te kantelen, met oordopjes in, zwetend en zwoegend.
voor het eerst sinds twee maand voelt myn haar niet goed. te lang, denk ik. of wellicht te slecht onderhouden ook...
hoewel hans teuwen, die altyd maar "rechts" speelt, een overschat humorist is, heeft hy wel gelyk wanneer hy herman van veen belachelyk maakt waar die zichzelf, met een uitgestreken gezicht, een "troubadour" wil noemen - hoe protserig, en hoe volstrekt kinderachtig. desondanks: wel degelyk is er iets nomadisch aan het bestaan van de acteur; je komt tezamen, je gaat intens tezamen aan iets bouwen - maar dan, na een kort jaar, wordt alles toch weêr opgebroken, voorgoed.
by keskenoate, de vriendelyke toneelspelers van middelbeers, werd ik, by het weglopen na de dernière, onverhoeds helemaal aangegrepen; de fuif was gaande, ik verdween tussen de vele lichamen en dacht, zodoende, met stille trom maar weêr op te stappen; de deur achter my dichttrekkende, zag ik toch nog even over myn schouders; en hoe vreemd: alle vyftien die acteurs en decorbouwers hadden my, door alle drukte heen, in de gaten - en staken allen tegelyk hun hand naar my op.
by keskenoate, de vriendelyke toneelspelers van middelbeers, werd ik, by het weglopen na de dernière, onverhoeds helemaal aangegrepen; de fuif was gaande, ik verdween tussen de vele lichamen en dacht, zodoende, met stille trom maar weêr op te stappen; de deur achter my dichttrekkende, zag ik toch nog even over myn schouders; en hoe vreemd: alle vyftien die acteurs en decorbouwers hadden my, door alle drukte heen, in de gaten - en staken allen tegelyk hun hand naar my op.
het is dan een moeilyke wandeling naar je auto. een tragische draaibeweging met je contactsleutel. en een lange, verre, filosofische autorit zonder de radio aan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten