dinsdag 30 juni 2020
maandag 29 juni 2020
agenda-punt
te gast heb ik dan dimitri leue en hans van cauwenbergh. leuk!!
top tien (alweêr een idee dat is afgekeken van myn broêr serge)
1. i'm waiting for the man (velvet underground)
2. i'm so tired (the beatles)
3. i fought the law (bobby fuller)
4. i know it all so well (dinosaur jr)
5 i'd rather go blind (chicken sack)
6 i could never take the place of your man (prince)
7. i am always touched by your presence, dear (blondie)
8. i'm gonna kill that woman (nick cave)
9. imagine (john lennon)
10. i drove all night (roy orbison)
verdwaalde photo
state of being, 30 juni 2020
vergaderingen op school. dit is een zeer goede school, de atmosfeer tussen de leerkrachten onderling is effenaf subliem. wat myn eigen positie betreft: ik loop eigenlyk elke dag de hele dag "sorry" te zeggen - ondraaglyk! "sorry dat ik dat bordboek nergens meer terugvind." "sorry dat ik dat plastieken hygiënemasker eenvoudigweg in de vuilnisbak heb gegooid." (leerlingen hadden my dat aangeraden en ik was zo stom...) "sorry - dat ik niet weet hoe je zo'n uploadmap moeten aanmaken." etc. en toch is er nog nooit iemand ongeduldig van geworden, meestal zeggen ze: "zelf liep ik in het begin ook wel keihard verloren." toch weet ik dat ik érger ben. de directeur zelf heeft al een paar keer moeten zeggen: "dat zal jouw artistieke verstrooidheid wezen."
wat betreft de post-corona-blues in het algemeen, moet worden gesproken van de ergste mondiale desillusie ooit. de waanzinnige drukte is niet "net zo erg als vroeger", maar dubbel zo erg... overal rondheen maar ook middenin antwerpengrad zyn er overal tegelykertyd wegenwerken bezig. de auto's prangen als blikjes op elkaâr zonder één halve centimeter vooruit te geraken. mensen die hadden gedacht rond halfvier ongeveer thuis te komen, zitten om zeven uur savonds nog stééds te vloeken achter het stuur (zelf was ik met de fiets.) ik overdryf niet. dit hebben we eerder nooit meêgemaakt: als we de ramen openzetten, vernemen we van alle kanten, vanuit de slakende diepten van de straat, één onophoudelijke claxon-symfonie. pas nu begrepen we de ellende van tony hondt, die aan de schynpoort woont, en voor wie dit dus dagelykse kost is.
ongeduldige file-ryders die hun claxon misbruiken, zouden gas-boetes van 500 euro per toet moeten krygen. het is hét symbool van imbeciliteit; alsof er OOIT iémand zou denken: "ah ja, ik zal maar voortryden in deze file: wànt ze claxonneren." hoe kan je nu zo imbeciel zyn!!
myn gezeur over de moeilyke verkoop van het frankenstein-boekje, was eigenlyk niet eerlyk. het boekje is vrydag verschenen, vandaag is het maandag; en d'r zyn d'r nu echt waar precies 81 de deur uit... dwz ik ben nu preciés break even (dit boekje was een béétje duurder om te maken dan de vorige...)
maandagbunnie
van het oude badhuis
voor welke organisatie ik in september toch wel weêr één soort optreden heb...
pech en geluk vandaag
geluk: mollie die boven in huis weêr alle meubels aan het verhuizen was, onderwyl liedjes zingende
zondag 28 juni 2020
alternatieve feiten rond edgar allan poe
1. poe probeerde te leven van zyn pen. dit was een erg onwaarschynlyke onderneming. rond het midden van de 19e eeuw was er geen enkele americaanse auteur die daarin slaagde. longfellow gaf les, hawthorne werd verzorgd door politieke vrienden, emerson leefde van een erfenis. de in zyn tyd beroemdste auteur van de states, nathaniel parker willis (zie: photo), was opgehouden met journalistiek om te kunnen leven van zyn litteratuur - maar moest na een paar korte jaren snel terug journalist worden.
2. de voornaamste reden daarvan: er was geen internationaal copyright. dus: americaanse uitgevers konden al die engelse bestsellers gratis publiceren in eigen land. waarom dan betalen voor veelal minder gekende auteurs van eigen bodem? de americaanse schryver werd aanzien als een gunsteling, die al bly mocht zyn als ie gedrukt werd. proza dat ging nog, maar poëzie werd helemààl automatisch verondersteld een gratis liefhebbery te wezen.
3. daarom wilde poe een eigen maandblad oprichten, "penn magazine", te verschynen iedere eerste van de maand... hy was constant op zoek naar manieren om de kosten voor de post te reduceren... intussen werkte hy voor een habbekrats als redacteur voor "graham's magazine", van welk tydschrift de hoofdredacteur intussen nochtans schatryk werd.
4. poe was dol op cryptogrammen. lezers mochten die naar de redactie opsturen, en poe zou ze dan wel eventjes oplossen. er kwamen precies 100 cryptogrammen op de redactie aan - en poe wist er effectief 99 van te ontcyferen! van de cryptogram die hy niét kon ontcyferen, meenden-ie te kunnen bewyzen dat die simpelweg onoplosbaar was...
lectuur
ik vroeg my al af waar die bleef...
toch geraak ik er iéts minder van in vervoering in dan gedacht,
in myn herinneringen was het nog beter...
vandaag vind ik het scenario iets te versnipperd...
muziek
ik hoor niet tot de die-hard-fans, maar ook zeker niet tot de haters. in het verleden geraakte ik zelden helemaal in bob dylan ingetuned, doordat z'n stem my niet helemaal lag (natuurlyk hoor ik wél heel graag bvb "hurricane"); pas sinds kort, sinds zyn stem echt oprecht versleten en stokoud klinkt, ben ik helemààl meê. op de plaat de "tempest" van 'n paar jaar terug, stonden wel nog een paar vervelende nummers ook - maar nu deze, is van begint tot eind heel leuk...
state of being, 29 juni 2020
de dag was opnief erg mooi (zonnig, langdurig, en in een voortdurende vryheid gespendeerd); maar: net als die van gisteren, werd die toch wel weêr, voor wie het iets interesseert, geplaagd door een zekere stuurloosheid, en dus een onvruchtbaarheid; lezen, maar zonder veel overgave; boekjes verkopen, maar nooit erg systematisch; huiswerk voor school, maar met weinig vrucht; correcties invoeren voor m'n cowboyboekje - maar alweêr niet door de gehele tekst heen geraakt.
temeer zo jammer, daar het een gemiste kans betreft. ik hàd veel meer in het zonnetje op het terras kunnen zitten... ik hàd, in plaats van het nutteloze prutsen, met nadruk kunnen nietsdoen...
zaterdag 27 juni 2020
reklaâm
werkelyk een soort fetisj...
je ziet dit nu, en je denkt: ik moet dat niet hebben -
maar een paar dagen later merk je:
dit achtervolgt my!
dit spookt in my!
- en dan mail je my toch;
om het te bestellen,
om het te koesteren,
zoveel mogelyk / zo weinig mogelyk
zoveel mogelyk: commerçe
dakkan / dakkanni
dakkanni: standup comedy in Vlaanderen
pech en geluk vandaag
geluk: dat ik met luv niet meê naar wuustwezel moest om daar een nieve glazen deur voor in de living te gaan kiezen.
onderschat / overschat
overschat: het aantal rasechte romanciers in het vlaanderen van vandaag
waar was je te zaterdag
fun, lol, plezier, ambiance...
zoals arthur rimbaud in dat onooglyke riviertje in charleville
genoeg water zag
voor zyn hallucinante poëzie over de dronken boot,
zo heeft ieder gezond kind aan zo één badje een volstrekt center parks
en zelfs méér dan dat...
state of being, 28 juni 2020
het verkopen van die boekjes is toch een harde stryd... sommigen hebben er onderhand hun buik van vol; het is dan ook het vierde dingetje op vier maanden tyds... door het huis bromt heden een lastige vlieg, die my aldoor belaagt en bekriebeld - maar: ik kan er niet kwaad op zyn, in zekere zin moet ik my met dat beest zelfs identificeren; ook zelf word ik nu, met recht en reden, voortdurend uit de weg geslagen... "ik ga even passen!" "ik moet het vorige nog lezen!" "ik zit zelf krap by kas!" maar goed; na een gehele dag rondmailen, facebooken en mensen afbellen, toch weêr, over al die uren verspreid, exact twaalf boekjes kunnen verpatsen, en zo is het uiteindelyk goed... ook dit is een zuiver staaltje zen-boeddhistische krygskunst...
voorts was het zomers, maar dan toch tamelyk drukkend - dit, door de schuld van een onweêr dat er alsmaar niet doorkwam... er is goed entertainment in huis (die poe-biographie, die éindelyk opschiet, en "de kraken" van bernet, ...), maar: ik schyn me niet te kunnen ontspannen... het monolitische van die lockdown is foetsie, en alleen al het vooruitzicht op hier of daar, deze zomer, toch wel degelyk een optreden, en dat soort dingen, schept versnippering...
anyway, alles by mekaâr zou ik deze voorbye zaterdag, alleen al om haar liefdevolle huiselykheid en kleur en warmte, wel degelyk een acht-en-een-half op tien willen geven, men begrype dit zeker niet verkeerd!!...
vrijdag 26 juni 2020
reklaâm
ultra-beperkte oplage...
voor 17 euro zomaar lekker in uw brievenbus...
om te koesteren...
om cadeau te geven...
mail vitalski3@gmail.com
uit het schriftje
de geur van kervelsoep. die kwam goed binnen daarstraks, tydens een wandeling. feitelyk al veel te lang geen kervelsoep meer gegeten. bestaat niet in leuven, dwz in het universum van luv, denk ik.
volgens wiki hoort de geur van kervel thuis in de categorie anys-geuren. vreemd want anys staat my absoluut niet aan...
de klassieke connectie geur versus herinnering; de geur van kervelsoep in het steeds zo smetteloos netjes opgeruimde, grote huis van myn grootmoeder langs vaders kant, "moemoe tresje"... ("tresje" de onvergeeflyke verbastering van theresa.)
behalve die geur daar, ook die zwaarmoedig of toch zeer ernstig tikkende slingerklok, met om het uur, ook 's nachts, de "westminsterslag", dwz de melodie van de klokken van de big ben in london.
de legende wil dat die melodie zou zyn ontleend aan de "messiah" van händel, maar naar het schynt is dat toch niét waar.
net buiten dat goed verzorgde huis, dat deed denken aan een plantage-huis zoals in het midden 19e eeuwse noord-america ("north & south"), de beklemmende geur van coniferen - wat een bedrukkend nutteloze stukken flora, met tussen die stugge takjes in die nutteloze, harde, somber groene bolletjes... er waren ook struiken met witte, onion-achtige bessen - die kon je tenminste nog gebruiken voor je blaaspyp! die bolletjes van coniferen daarentegen konden nérgens toe dienen...
ze groeien ook te verticaal om schaduw te kunnen produceren. het enige dat je er toch meê kon aanvangen: er, zeer heftig, helemaal IN springen, liefst vanaf een hoog dak van een huis, liefst hoog in de toppen van die boom; dan zwiepte plant helemaal meê, om je nadien op de grond neêr te zetten... de àllereerste sprong is de hevigste; je kan niet raden hoe je gaat landen...
blaaspyp, dwz gewoon een ronde plastieken buis die normaal gezien moest dienen om elektrische draden te bundelen. idealiter een doorsnede van één centimeter. een kort stukje buis kon met plakband aan het uiteinde daar eventueel bovenop worden geplakt, als een "mik".
reklaâm
doe nu niet voos;
mail nu gewoon vitalski3@gmail.com
om my te zeggen:
vitalski!!
ik wil dat prachtige boekje over frankenstein in myn brievenbus!!
weird superhero
myn broêr serge vindt ze niet steeds even weird - maar in ieder geval blyven ze maar komen!!
state of being, 26 juni 2020
vanmiddag naar school geweest, voor zeer omvangryke deliberaties... fyn om m'n collega's nog eens terug te zien... by débâtten over ingrypende beslissingen ("mag die leerling wel over? moet die geen zeven herexamens doen?") laat ik de beker doorgaans passeren, my daar nog nét niet voldoende onderlegd voor wetende - al zéker niet in richtingen waar ik geen hoofdvak vertegenwoordig...
inmiddels ook zicht gekregen op wat my, als schoolmeester, volgend jaar te wachten staat: voor twee derden van myn lesuren, beste lezers, dus echt wel voor de hoofdmoot, verhuis ik naar de afdeling te schilde... daar staan my a.s.o.-afdelingen te wachten, naar het schynt dus echt "lesgeven", en minder "opvoeden", zoals het voorbye jaar. plus: géén énkel uur nederlands, alleen maar engels. yet, so be it - ik ga waar onze lieve heer my uitzendt. zyn wegen zyn écht ondoorgrondelyk... dàt zullen zelfs gods vyanden wel moeten toegeven...
alleen jammer is het, omdat ik in schoten intussen zoveel goeie vriendinnen heb, die naar myn optredens komen, en die my de gehele tyd voorthelpen in het administratieve labyrint... ik ben iemand die zich erg snel hecht... eerst ben ik een paar maanden lang schichtig en eenzelvig - maar vervolgens ga ik iedereen beginnen omhelzen...
in de namiddag gelyk zeer koortsachtig begonnen aan de distributie van het frankenstein-boek. in dit stadium wil dit zeggen: my nu eerst, voor alles, richten op de namen en de adressen van lezers die quasi àlles van me schynen te verzamelen. die krygen dat boekje meteen langs de post tegen hun twee oren, en die moeten er gelyk voor betalen - of anders krygen ze, wat later, een knokploeg op bezoek. zo is het. je moet my niet eerst wysmaken dat je een vitalski-fan bent - en daarna ineens je kar willen draaien. fan zyn, kost geld. zelfs een vriend van my willen zyn, kost geld.
maar: het is fyn om te doen... wel arbeidsintensief - die vrienden en kennissen krygen wel àllen een persoonlyke, uitgebreide, handgeschreven brief ook... tot vier uur snachts ben ik daarmeê zoet - - maar: het is een heel mooi boekje geworden, dat motiveert...
volgende week vrydag vertrekken we voor twee weken naar wissant, cap blanc-nez (naar waar anders); tevoren al, zou het gros van deze uitgave de deur uit moeten wezen, toch? ik kan toch geen campagne voeren vanuit noord-frankryk?
in huis warrelen onnoemelyke bromvliegen in de rondte, stééds komen ze op my zitten - en NOOIT kan ik ze vangen...
Abonneren op:
Posts (Atom)
