state of being, 25 juni 2020

hoewel ik geen vragende party was, ik voel me namelyk kiplekker, heb ik vanmiddag in de vanstralenstraat dus een covid-test ondergaan. goed, toch wel mêegenomen voor de kronikeur die ik ben (dwz vroéger was ik zelfs een lokale seismograaf; maar vandààg weet ik helemaal van niks meer. soms google ik in de rondte voor een of ander computerprobleem (bvb "hoe verwyder ik automatische hoofdlettering in "mail") - en dan kom ik steeds automatisch terecht op "sinjorennet"...) eerst kryg je, voor zo'n covid-test, een stokje in je keel, dat prikt, je moet zelfs byna kotsen - maar okay... vervolgens moet de doctor ook nog wat snot uit je neus zien te destilleren - en dat is eigenlyk alles... daar is weinig verhaal aan, éigenlyk zou je voor zo'n test met tepelklemmen aan een katrol, tot aan een hoog plafond moeten worden opgetrokken by min zeven graden; maar: voor zoveel proza heeft onze tezamenleving de verbeelding niet meer.

    de rest van deze dag had mooi kunnen zyn; héél eventjes, en dan meteen met rillingen van het genoegen, kunnen liggen lezen in de poe-biographie, op het zeer zonnige terras, met allebei myn voeten in een zwembadje en met sprankelend prikwater by de hand; maar daarna was ik naar de machine-kamer met de bedoeling om papieren te sorteren, namelyk die voor de school-deliberatie morgen. ik had gedacht, hier na één uurtje meê klaar te zullen zyn - maar drie uurs later was ik nog bezig...

    vlak voor het slapengaan wilde mollie opeens nog persé met me gaan wandelen, door park noord, en dié ervaring maakte alles weêr goed... het lykt niet echt; wat een drukte, wat een felheid aan kleuren; wat een lachende geluiden en zoveel bewegingen overal... echt duizelingwekkend...

    inmiddels werd het elf uur savonds; en begeef ik my naar frank zorro - omdat de frankenstein-boekjes zyn gearriveerd!!... daarover meer, morgen...