in één ruk tot hier gereden, zonder enig probleem. de children kwamen zelf op het plan om met de kop-telephoon op, een sprookje op youtube te beluisteren; zodoende bleef het precies een uur lang muisstil in de wagen... ter hoogte van oostende dacht ik: "precies dat ik slaperig word, subiet het stuur aan luv doorgeven," maar dat is er dan toch niet van gekomen.
al is die slaperigheid écht. ik kan sowieso nooit langdurig "staan", maar nu is het nog erger. ik "zucht" ook veel, niet om daar iets meê uit te drukken, maar fysiek noodzakelyk. ik kan alleen maar zeer traag stappen.
de spankracht van één van onze banden was abominabel, dus onderweg by een tankstation wel haltgehouden: om die banden by te pompen. het bypompen van autobanden is voor my van een abstractie die een gemiddelde stress-opdracht zelfs nog overstygt - ik zou er nog niet aan kunnen dénken om daar nog maar aan te beginnen. zelfs terwyl luv ermeê in de weêr is, ook maar met vallen en opstaan, maar zeer dapper, bekomen er my vapeurs - "ik ga eventjes een gazet halen, denk ik,"- effenaf om hiervan weg te vluchten.
de vallei van de opalen kust ligt er byzonder ruig by - mist én wind; hoe kàn dit eigenlyk tezamen? en toch...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten