boekrecensie

zélfs die nostalgische tezamenbundelingen van piet pienter en bert bibber zien er zeer mooi uit; de romantiek van de volstrekt met de hand getekende stripbladzyde, de geur van het puntenslypsel, de resonantie van die lange, meêdogenloze belgische namiddagen van vyftig jaar geleden, in het zweet van die mooi verzorgde lynvoeringen, en het aroma ook van de geelbruine gazetten waarin ze stonden afgedrukt;

    maar

    toch kan je dit uiteindelyk nooit kopen en in huis gedogen;

    alléén maar omdat die figuurtjes geen oogpupillen hebben (!!!!);

    om na drie bladzyden reeds kotsmisselyk van te worden!!!!

    àldoor lyken àl die poppetjes cômpleet onder hypnose, van het allereerste tot het allerlaatste prentje.

    als kind vulde ik er ooit zélf overal de pupillen in, maar zo marcheerde dat ook niet.

een uitzonderlyke prent waarin twee figuurtjes
wél pupillen hebben; je ziet meteen het verschil;
kyk hoe tof en expressief dat brillenmannetje
en die zwarte hoofdman, vergeleken by
die uitgeholde biljartbalkopjes van piet en bert...
een héél oeuvre naar de maan - door dat éne kleine
dingetje...