dinsdag 3 november 2020

gast-auteur

                      


HET GEVAAR LOERT IN
 MOMBASA

van onze correspondent in de jungle robertus baeken

       

                            

aflevering 55


Nairobi, 8 december 1970


Vandaag bracht Ronny Van Gompel, professor biologie aan de RUG, en deel uitmakend van het eerder genoemde genootschap van wetenschappers, een niet zo toevallig bezoek aan de onderafdeling van het British Museum te Nairobi. Daarbij viel hem meteen op dat Van Kleuts naamplaatje nog steeds niet verwijderd was. Naar hem door een plaatselijke suppoost verzekerd werd, zou dit stellig op het einde  van de maand gebeuren, vermits de directeur dan op pensioen zou gaan.

   Dat de directeur van het museum te Nairobi drie weken later inderdaad op pensioen ging, is evenwel niet de oorzaak dat het elk jaar stiller werd rond Oscar van Kleut. Waarschijnlijk zullen er ook geen elementen meer bij komen om een nieuw licht op zijn avontuur te werpen.

   Van het besef dat tijd inderdaad relatief is en dus minder met chronologie te maken heeft dan je zou denken, zou sinds Albert Einstein stilaan  iedere verstandige burger doordrongen moeten zijn. Desondanks gaat ook na tussenkomst van deze geniale geleerde iedereen dood.

   Dat blank Amerika zelfs levensgevaarlijker mag genoemd dan zwart Afrika komt omdat het ginds aan de inwoners is toegestaan om behalve met ‘n ingepakte hamburger en snotdoekje ook met een vuurwapen in de broekzak rond te lopen.

   

John. A. Mitchell bereikte wel zijn pensioenleeftijd, maar kwam aan zijn einde terwijl hij lekker wat bijkluste door tijdens het weekend zijn oude hobby weer op te pakken. In een smal steegje van L. A. waar een keten van restaurants, in afwachting van de wekelijkse ophaaldienst, hun bomvolle vuilbakken buitenzetten, werd hij op een regenachtige nacht met kogels doorzeefd.

   Regisseur Woody S. Van Dyke verongelukte met zijn wagen op de dezelfde grote boulevard waar jaren later David Lynchs beruchte film Mulholland Drive werd opgenomen.   

    Alleen Johnny Weismuller zou rustig aan de gevolgen van een longoedeem overlijden. Bij het ter aarde laten van zijn doodskist klonk zijn typerende, half rumjoelende half jodelende Tarzanroep driemaal. Dit was al vastgelegd voor zijn dood, op eigen verzoek.

1 opmerking:

Lies zei

Wat een verhaal, op een dag wil ik het eens achter elkaar lezen! Dank je Robertus!