uit het schriftje

wellicht dat geen enkele van die automatische playlisten, zoals die de wereld nu inmiddels hebben veroverd, voorziet in een mogelykheid tot, tussendoor, een geprogrammeerde pauze van een minuutje of twee. wat de muziek anders best ten goede komt; twee of drie liedjes, maar daarna liefst een paar minuten helemaal niks, gewoon stilte; en daarna pas opnieuw een nieuw liedje, uit het niets.

de niet overdreven steengoede, maar toch wel bekykbare noorse serie "hjem til jul" ('thuis voor kerst'), maakte op een ogenblik dat ik my, als nooit eerder, werkelyk jaloérs wist worden - op de jonge leeftyd van dertigers; fysiek jaloers, zoals op een man die er, voor je neus, met een mooie mevrouw vandoor gaat... zo misdadig jong te zyn, zover weg van die saaie dood, en zo vry en avontuurlyk...

niet alleen pubers weten zich, zoals mollie, aldoor onbegrepen; het verschil is alleen maar dat dit niet-begrepen-worden zeer snel helemaal went. "niet begrepen worden" - dat wordt, in plaats van een gevoelen, een zeker inzicht; de wetenschap dat mensen gewoon niets, of toch maar zéér weinig, met elkaâr te maken hebben.