om dichter by m'n twee kinderen te vertoeven, weet ik my op dit ogenblik in de vroege nacht op de tweede verdieping van ons huis, in myn slaapkamer aldus, in plaats van, byvoorbeeld, op de tweede verdieping, meer bepaald dan in de living in de zetel. in myn slaapkamer is het nu echter toch weêr yskoud... vandaar alleen maar dit ad valvas, en meer niet; als ik wil typen, moeten myn handen, maar ook myn armen, en zelfs myn schouders, onder de beschuttende dekens vandaan - brrrr...
sinds eêrgisteren heb ik af en toe, by vlagen, te kampen met, wat ik zou noemen, zéér lichte angstaanvallen. het woord "aanval" dus niet juist; een zachte, niet ongedurige golfslag van angst, die zich onverbiddelyk langs me heen beweegt...
voor het eerst sinds 100 dagen zit ik op een stoel - de grote waarheid dient zich aan, zich op my neêrslaande...
de nutteloosheid van iedere beweging...
laat het gebeuren, dear people... zoals onze decaan, van de faculteit "letteren & wysbegeerte", het wel eens stelde, ons naar huis sturend met krankzinnig veel huiswerk: "je moet het begrypen," zei hy, en hy sprak voort: "er is voor alles een tyd."
is me altyd bygebleven.
"er is voor alles een tyd."
nu is er een tyd voor twyfel. nu is er die kans, die buitenkans, dat voorrecht - om te twyfelen aan àlles!...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten