Volgens Joseph verschilde zijn toestand weinig met die van de bromvlieg in het lege colaflesje op de bodem van de telefooncel. Kalm blijven, dacht hij, lering trekkend uit de vergeefse pogingen van de vlieg om eruit te geraken. Niet in paniek ronddarren! Kalmpjes gaan zitten, rondkijken, nagaan vanwaar de wind komt. Je leeft nog! Dat is, nu alles onder je voeten in de diepte tolt, het voornaamste. Schaamte wordt een overbodige luxe. Misschien is dat een voordeel. Die gedachte vergezelde hem naar het oude Schipperskwartier.
De hoerenkast waarvoor twee klanten elkaar om de gunsten van mevrouw Derycke verrot hadden geslagen, bleek gesloten wegens overname. Hij noteerde het telefoonnummer van het kantoor dat het pand verhuurde. Nu de jacht op hem geopend was, moest hij dringend aan het werk. Joseph kreeg verbinding met een zakenvrouw aan wie hij zich voorstelde als een belangstellende om het betreffende café over te nemen. ‘Kan je mij ook de naam en het adres van de vorige uitbater geven. Je begrijpt dat ik me over de opbrengst wens in te lichten.’
‘Vanzelfsprekend! Kijk, ik heb hier het dossier. Emile Chevalier. Houtvesterspad, Schoten.’
‘En zijn telefoonnummer?’ vroeg Joseph plotseling geheel overstuur, daar hij het adres al kende. Na het huwelijksfeest van zaterdag, kon hij er recht naartoe rijden. Nu aarzelde hij geen moment meer om het hoopvolle nieuws, dat het verband tussen Carlyle en Derycke onmogelijk toeval kon zijn, aan Isabelle mede te delen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten