eyes wide shut
gisteren ineens nog eens naar deze prent gekeken. was geleden sinds de tyd toen die pas uitkwam: 1999. dat is dus domweg een kwarteeuw geleden!
destyds werd ik door deze film teleurgesteld, en ik begryp ook wel zeer goed waarom; ik vond alleen maar het eerste halfuur zeer goed - en inderdaad heeft dat allereerste hoofdstuk een vloeiende, spannende vaart die nadien niet meer terugkeert.
maar nu ik, opniéuw kykend, voor die teleurstelling op myn hoede was, heb ik de gehele film kunnen doorfietsen zonder één half probleem - al grenst het geaffecteerde van nicole kidman soms toch byna aan één van myn krullende tenen.
maar de jaren hebben de film goed gedaan. als je hem geniaal wil noemen, moet je opboksen tegen de tegen-argumenten; 1. niet organisch genoeg, dwz te bedacht, te zeer "geconstrueerd. 2. de traagheid van dialogeren is grappig in de meer geheimzinnige scènes maar pretentieus in de relatie-gebonden emotionele scènes. 3. et cetera.
je kan echter ook simpelweg willen zeggen dat deze film "zeer geinig" is, dat hy "enorm vermakelyk" is; dàn kan je er gewoon by achterover gaan zitten en fun hebben.
al is er toch méér dan dat. met die scène van het gemaskerde bal, in het geheime kâsteel, heeft de regisseur allicht voor eens en altyd een eigen oerbeeld weten te installeren in ons collectieve onderbewuste. niemand die de film ooit één keer gezien heeft, zal die scène ooit van zyn leven nog kunnen vergeten. die beelden zyn niet eens echt spectaculair - en toch zullen ze blyven resoneren.
2 opmerkingen:
Ik vind de enscenering van dat gemaskerde bal net het enige echte zwakke punt in de film.
ja daar is iets zwaks aan, maar toch is het iets dat je byblyft
Een reactie posten